Tagi
budda, buddyzm, cierpienie, cziedryn, demony, dobro, ego, mara, Medytacja, oświecenie, pema, przebudzenie, wyzwolenie, zło, Świadomość
Dzisiaj ponownie odkryłam ten tekst Pemy Cziedryn.
Uważam, że jest on świetnym uzupełnieniem dyskusji, która odbyła się ostatnio pod artykułami o Tolle i o diable.
Poza tym, prowadząc korespondencję mailową z paroma osobami: majkiem79, felicitą oraz pinią – zastanawiałam się nad kilkoma kwestiami, o których rozmawialiśmy i mam wrażenie, że dla każdej z tych osób, poniższy artykuł jest w jakiś sposób godną uwagi lekturą 🙂 Dla każdego… w nieco innym obszarze !
Jest odpowiedzią na zadane i niezadane pytania, lub odniesieniem do wcześniejszych dyskusji 🙂
Tak więc, specjalnie dla Was, przedstawiam fragment książki „Kiedy życie nas przerasta”
– mimo że nie jest krótki, warto dotrwać do końca i przeczytać uważnie – pomiędzy zdaniami znajdziecie sporo nawiązań do naszych rozmów.
Wszystkich pozostałych czytelników bloga, zachęcam do tego artykułu tym bardziej.
Jeśli przeczytać go powoli i bacznie, można odkryć w nim drugie albo i trzecie dno… 🙂
Zapraszam!
———————————————————————————————————————–
Wszystkie demony wskazują drogę do całkowitego przebudzenia i życia wolnego od kurczowego uścisku, życia i zarazem umierania, chwila po chwili, przy każdym wydechu.
Kiedy się budzimy, możemy zacząć żyć w pełni, nie szukając gorączkowo przyjemności i nie unikając bólu, nie odtwarzając starego siebie, ilekroć rozpadniemy się na kawałki.
Tej nocy, kiedy miał osiągnąć oświecenie,
Budda usiadł pod drzewem.
Gdy tak medytował, zaatakowały go demony (mary).
Mówi się, że wojownicy Mary kierowali przeciw Buddzie włócznie i strzały, jednak ich ostrza zamieniały się w kwiaty.
Czego uczy ta historia?
Według mnie tego, że rzeczy, które z przyzwyczajenia traktujemy jako przeszkody, mogą okazać się pożyteczne.
Przeszkody te to jedynie sposób, w jaki świat i całe nasze doświadczenie wskazują nam miejsce, w którym utknęliśmy.
Patrząc na włócznię lub strzałę, możemy nauczyć się widzieć kwiat.
Czy doświadczamy tego, co się wydarza, jako przeszkody i wroga, czy jako nauczyciela i przyjaciela, zależy od tego, jak odbieramy rzeczywistość. Zależy od naszego związku z sobą samym.
Nauki mówią, że przeszkody mogą powstawać na poziomie zewnętrznym i wewnętrznym.
W tym rozumieniu poziom zewnętrzny to poczucie, że zostaliśmy przez kogoś lub coś zranieni, to zaburzenie spokoju i równowagi, które, jak nam się wydawało, święcie się nam należały.
A tu jakiś łobuz wszystko zniszczył!!!
Ten rodzaj przeszkód pojawia się w związkach z ludźmi oraz w wielu innych sytuacjach, gdy czujemy się rozczarowani, zranieni, zdezorientowani i zagrożeni.
Ludzie doświadczają takich uczuć od zarania dziejów.
Na poziomie wewnętrznym jednak nie atakuje nas nic poza naszym własnym pomieszaniem.
Nie ma tu żadnej solidnej przeszkody – tylko manifestuje się w ten sposób nasza potrzeba ochraniania ego.
Prawdopodobnie jedynym wrogiem jest niezadowolenie z doświadczanej w danym momencie rzeczywistości i płynąca stąd chęć, aby ta chwila odeszła jak najszybciej.
Praktykując medytację odkrywamy jednak, że nic nie odchodzi, dopóki nie nauczy nas tego, co mamy wiedzieć.
Możemy pędzić na drugi koniec świata z prędkością 200 kilometrów na godzinę, by uciec od problemu, ale on będzie już tam na nas czekał.
Będzie wracał pod nową nazwą nową postacią – dopóki nie nauczymy się tego, czego ma on nas nauczyć: w którym miejscu oddzielamy się od rzeczywistości, w jaki sposób wycofujemy się zamiast się otworzyć, jak się zamykamy, zamiast w pełni doświadczać wszystkiego, co nas spotyka, bez wahania i chowania się w sobie.
Trungpa Rinpocze zadał kiedyś grupie swoich uczniów pytanie:
„Co robicie, kiedy czujecie się przyparci do muru? Co robicie, gdy wszystko staje się nie do zniesienia?”.
Wszyscy zastanawialiśmy się, co odpowiedzieć.
Wtedy Rinpocze zaczął nas pytać po kolei. Byliśmy tak przestraszeni, że odpowiadaliśmy zupełnie szczerze. Prawie wszyscy mówiliśmy, że postawieni w sytuacji bez wyjścia czujemy się kompletnie rozbici, zapominamy o praktyce i reagujemy nawykowo.
Nie trzeba dodawać, że od tamtej pory zaczęliśmy widzieć bardziej wyraźnie, jak reagujemy, kiedy sytuacja wydaje nam się nie do zniesienia. Naprawdę zaczęliśmy dostrzegać, co robimy.
Czy się zamykamy czy otwieramy?
Czy czujemy niechęć i gorycz czy może łagodniejemy?
Czy stajemy się mądrzejsi czy głupsi?
Czy w wyniku doświadczanego bólu wiemy więcej czy mniej o tym, co to znaczy być człowiekiem?
Czy jesteśmy bardziej krytyczni wobec świata czy może bardziej szczodrzy?
Czy strzały wojsk Mary już nas przeszyły czy może w locie zamieniły się w kwiaty?
Tradycyjne nauki o wojownikach Mary wyjaśniają naturę przeszkód oraz procesu, w którym człowiek nawykowo ulega pomieszaniu i traci zaufanie do swej pierwotnej mądrości.
Nauki dostarczają opisu dobrze znanych sposobów, jakie stosujemy, próbując uniknąć konfrontacji z rzeczywistością.
Mówi się w nich o czterech _marach_.
-Pierwsza to _dewaputramara_, jest ona związana z poszukiwaniem przyjemności.
-Druga, zwana _skandhamarą_, odnosi się do sposobu, w jaki wciąż na nowo próbujemy siebie odtwarzać, odzyskiwać grunt pod stopami, być tym, za kogo się uważamy.
-Trzecia to _kleśamara_ – oznacza sposób, w jaki wykorzystujemy emocje, aby pogrążyć się w otępieniu, nieświadomości lub uśpieniu.
-Czwarta, _jamamara_, jest związana z lękiem przed śmiercią.
Opisy sposobów ich działania pokazują, jak _mary_, które atakowały Buddę, atakują również nas.
_Dewaputramara_ działa tak:
kiedy jesteśmy zażenowani lub czujemy się niezręcznie, kiedy w jakiejkolwiek formie odczuwamy cierpienie, wówczas na oślep rzucamy się przed siebie w poszukiwaniu dobrego samopoczucia.
Niemal każda napotkana przeszkoda jest w stanie pozbawić nas oparcia, destabilizując rzeczywistość, którą do tej pory uważaliśmy za stałą i bezpieczną.
Kiedy czujemy się zagrożeni, nie możemy znieść bólu, niepokoju, niepewności, ssania w dołku, gorąca narastającej złości lub gorzkiego smaku niechęci. Próbujemy zatem uchwycić się jakiegoś przyjemnego doświadczenia.
Reagujemy zgodnie z tragicznie ludzkim nawykiem szukania przyjemności i unikania bólu.
_Dewaputramara_
-ujawnia, w jaki sposób jesteśmy uzależnieni od nawyku unikania cierpienia. Kiedy pojawia się cierpienie, szukamy czegoś, co je zagłuszy. Sięgamy po alkohol lub narkotyki, żujemy gumę albo włączamy radio.
Niekiedy nawet oddajemy się medytacji , aby uciec od irytujących, nieprzyjemnych aspektów istnienia.
=Ktoś właśnie wypuścił strzałę w naszym kierunku lub podniósł na nas miecz.
A my, zamiast pozwolić, by zagrożenie zamieniło się w kwiaty, na wszelkie możliwe sposoby usiłujemy go uniknąć.
Istnieją przecież niezliczone sposoby poszukiwania przyjemności i ucieczki od bólu. Nie zawsze jednak nasza skłonność do poszukiwania przyjemności stanowi przeszkodę. Szukanie przyjemności może się stać okazją do obserwowania swoich zachowań w obliczu bólu. Zamiast za wszelką cenę unikać cierpienia i braku równowagi, możemy spróbować uzmysłowić sobie swój jakże ludzki lęk, będący przyczyną całego nieszczęścia na tym świecie. Otwierając serce i uświadamiając sobie swoją skłonność do ucieczki, przyjrzawszy się z wielką łagodnością i jasnością własnej słabości, możemy strzały _ dewaputramary_ przemienić w kwiaty.
W ten sposób odkryjemy, że to, co wydaje się odstręczające, jest w istocie źródłem mądrości i pozwala nam ponownie zjednoczyć się z umysłem pierwotnej mądrości.
_Skandhamara_
-ma wpływ na sposób, w jaki reagujemy, kiedy usuwa nam się grunt pod nogami. Mamy wówczas poczucie, że straciliśmy wszystko, co miało jakąś wartość. Jak gdyby wyrzucono nas z gniazda. Lecimy w przestrzeni, nie wiedząc, co się wydarzy.
Mieliśmy wszystko, wszystko tak dobrze się układało, a tu nagle wybuchła bomba atomowa i rozbiła w pył cały nasz świat. Nie wiemy nawet, gdzie jesteśmy.
W takiej chwili czym prędzej odtwarzamy siebie od nowa.
Jak najszybciej powracamy na twardy grunt wyobrażeń o sobie, gnani – jak zwykł mawiać Trungpa Rinpocze – tęsknotą za _sansarą_.
Tymczasem gdy nasz świat się rozpada, pojawia się przed nami wspaniała szansa.
Nie mamy jednak na tyle zaufania do naszej wewnętrznej mądrości, by po prostu pozwolić rzeczom pozostać w tym stanie.
Naszą nawykową reakcją jest chęć odzyskania siebie – choćby oznaczało to powrót do starej złości, goryczy, niechęci, lęku czy zagubienia.
Rekonstruujemy zatem swą trwałą, dobrze znaną, niezmienną osobowość, cyzelując ją niczym Michał Anioł swe dzieło.
_Mara_ ta nie aranżuje tragedii czy melodramatu, raczej komedię sytuacyjną. Gdy jesteśmy bliscy zrozumienia czegoś ważnego, blisko rzeczywistego otwarcia serca, możliwości czystego widzenia – zakładamy maskę z krzaczastymi brwiami i wielkim nosem.
Istny Groucho Marx! A potem przestajemy się śmiać i już nie pozwalamy niczemu odejść, bo moglibyśmy wtedy odkryć… no właśnie, co?
Taka sytuacja, niczym skierowane w nas ostrze, stwarza okazję, by w jednym przebłysku uświadomić sobie uporczywe próby zrekonstruowania swojego ego.
W ten sposób „niebezpieczna” sytuacja zamienia się w kwiat. I wtedy możemy pozwolić sobie na ciekawość, otwartość wobec tego, co się właśnie wydarzyło i co jeszcze ma się wydarzyć. Zamiast walczyć o odzyskanie własnego wyobrażenia o tym, kim jesteśmy, możemy dotrzeć do umysłu „nie wiem” – umysłu pierwotnej mądrości.
_Kleśamara_
-steruje naszymi emocjami.
Kiedy pojawia się jakieś intensywne uczucie, zamiast pozwolić mu odejść, wpadamy w popłoch.
Tworzymy ciąg myśli, z których każda następna coraz bardziej podnosi temperaturę emocji.
Zamiast spocząć w stanie otwartości, świadomie nie unikając dyskomfortu, podsycamy tylko ten ogień. Swoimi myślami i odczuciami podtrzymujemy go i nie pozwalamy, by się wypalił.
Kiedy cały świat się nam rozpada i czujemy się niepewni, rozczarowani, wstrząśnięci i zawstydzeni, jedyne, co nam wówczas pozostaje, to przejrzysty, bezstronny i świeży umysł.
Niestety, tracimy go z oczu. Odczuwamy natomiast ogromny niepokój i strach przed nowym życiem. Wyolbrzymiamy te uczucia i oto już maszerujemy ulicą z wielkim transparentem głoszącym, że wszystko jest złe.
Pukamy do każdych drzwi i prosimy o podpisy pod petycją, dopóki nie zbierze się cała armia ludzi, którzy zgadzają się z nami – że wszystko jest złe.
Zapominamy o prawdach, które pojęliśmy podczas medytacji. Bo kiedy pojawiają się rzeczywiście silne emocje, nagromadzone przez nas doktryny i przekonania tracą ważność – emocje okazują się o wiele silniejsze.
Tak więc to, co istniało niegdyś jako ogromna, otwarta przestrzeń, zamienia się w pożar lasu, wojnę światową, wybuch wulkanu, wielki przypływ.
Tak używamy swoich emocji. My ich używamy.
W swojej istocie są one częścią dobrodziejstwa bycia żywym człowiekiem. Jednak my, zamiast pozwolić im po prostu istnieć, sięgamy po nie i używamy, aby odzyskać twardy grunt pod nogami. Emocje pomagają nam zaprzeczyć, że nikt nigdy się nie dowiedział ani nie dowie się, co się tak naprawdę dzieje.
Używając ich, próbujemy uczynić wszystko bezpiecznym, przewidywalnym i ponownie rzeczywistym, aby tylko ukryć przed sobą prawdę. A moglibyśmy po prostu usiąść, poczuć moc swoich emocji i pozwolić im przeminąć.
Nie ma szczególnej potrzeby roztrząsania win ani szukania usprawiedliwień.
My jednak wciąż podlewamy ogień swych emocji naftą, żeby je mocniej poczuć, aż stają się prawdziwsze, stają się rzeczywistością same dla siebie.
Tymczasem nie musimy pozwalać emocjom wodzić się za nos.
Jeśli umiemy patrzeć na nie i dostrzegać ich dzikość, to możemy stać się przyjaźni i łagodni nie tylko wobec siebie, ale także wobec wszystkich ludzi, a co za tym idzie – wobec wszystkich czujących istot.
Zdajmy sobie wreszcie sprawę, że powtarzamy to samo głupie zachowanie wciąż i wciąż od nowa dlatego, że nie chcemy odczuwać niepewności, niewygody i cierpienia niewiedzy.
Dopiero teraz pojawia się w nas prawdziwe współczucie dla siebie i innych, widzimy bowiem, co się dzieje i jak reagujemy, kiedy wszystko się rozpada.
Ta właśnie uważność przemienia ostrze w kwiat.
W ten sposób to, co wydaje się brzydkie, problematyczne i niechciane, staje się naszym nauczycielem.
_jamamara_
Myślę, że wszystkie _mary_ biorą się z lęku przed śmiercią, ale _jamamara_ jest w nim szczególnie zakorzeniona. Kiedy mówimy o dobrym życiu, rozpatrując je ze zwykłego, uwarunkowanego punktu widzenia, uważamy, że nam się powiodło.
Czujemy, że jesteśmy „dobrymi ludźmi”.
Mamy wiele zalet, cieszymy się spokojem i nie dajemy się wytrącić z równowagi, kiedy zamierzają się na nas wrogowie. Należymy do tych, którzy wiedzą, co należy zrobić, aby przemienić strzałę w kwiat. Tak dobrze czujemy się sami ze sobą….W końcu udało nam się powiązać wszystkie końce.
Jesteśmy szczęśliwi.
Wydaje nam się, że na tym właśnie polega życie. Sądzimy, że gdybyśmy tylko wystarczająco często medytowali czy uprawiali jogging lub gdybyśmy właściwie się odżywiali, wszystko byłoby idealnie.
Ale z punktu widzenia istoty oświeconej jest to „śmierć”.
Poszukiwanie bezpieczeństwa lub doskonałości, odnajdywanie poczucia potwierdzenia i stabilizacji, pewności siebie i wygody, jest swego rodzaju śmiercią.
Brakuje w tym świeżego powietrza.
Nie ma przestrzeni, w której coś niespodziewanego mogłoby nagle pojawić się i zmienić wszystko. Kontrolując swoje życie, zabijamy chwilę obecną.
W ten sposób narażamy się na klęskę, bo wcześniej czy później doświadczymy czegoś, na co nie będziemy mieli wpływu: spali się nasz dom, umrze ktoś, kogo kochamy, dowiemy się, że mamy raka, spadnie nam na głowę cegła, ktoś wyleje sok pomidorowy na nasz biały garnitur albo pójdziemy do swojej ulubionej restauracji i okaże się, że karta dań świeci pustką, a na sali siedzi siedemset osób.
Życie jest wyzwaniem i właśnie to stanowi jego istotę.
Czasem jest słodkie, a czasem gorzkie.
Raz nasze ciało jest spięte, innym razem odprężone. Czasem boli nas głowa, innym razem czujemy się zupełnie zdrowi.
Z perspektywy przebudzenia próby rozwiązania wszystkich życiowych problemów oznaczają śmierć, ponieważ wymagają odrzucenia sporej części naszego podstawowego doświadczenia.
Jest coś agresywnego w takim podejściu do życia, które wygładza wszelkie nierówności i niedoskonałości.
Być w pełni człowiekiem, żywym i całkowicie oświeconym, oznacza zgodę na nieustanne bycie wyrzucanym z gniazda.
Żyć w pełni, to ciągle przebywać na ziemi niczyjej, doświadczać każdego momentu jako zupełnie świeżego i nowego.
Życie oznacza gotowość do ciągłego umierania.
Z punktu widzenia przebudzenia, to właśnie jest życie, podczas gdy chęć uchwycenia tego, co posiadamy, chęć znajdowania w każdym doświadczeniu potwierdzenia, pochwały, poczucia wspólnoty – to śmierć.
Jeśli zatem mówimy, że _jamamara_ jest lękiem przed śmiercią, to w zasadzie mówimy o lęku przed życiem.
Chcemy być doskonali, a jednak cóż, wciąż widzimy swoje niedoskonałości i nie ma sposobu, żeby to zmienić. Nie ma dokąd uciec. Wtedy właśnie ostrze przemienia się w kwiat.
Trzymamy się tego, co widzimy, czujemy to, co czujemy – nawiązujemy kontakt z własnym umysłem mądrości.
Czy Budda by się przebudził,
gdyby nie pojawiły się _mary_?
Czy bez nich osiągnąłby oświecenie?
Czyż nie zachowały się one jak najlepsi przyjaciele, pokazując mu, kim jest i co jest prawdą?
Wszystkie _mary_ wskazują drogę do całkowitego przebudzenia i życia wolnego od kurczowego uścisku, życia pełnego gotowości do umierania, chwila po chwili, przy każdym wydechu.
Kiedy się budzimy, możemy zacząć żyć w pełni, nie szukając przyjemności i nie unikając bólu, nie odtwarzając starego siebie, ilekroć rozpadniemy się na kawałki.
Możemy pozwolić sobie na odczuwanie emocji jako gorących lub zimnych, rozedrganych lub łagodnych, zamiast używać ich do wzmagania swojej niewiedzy i głupoty.
Możemy porzucić chęć bycia doskonałym i dzięki temu przeżywać każdy moment jak najpełniej.
Próba ucieczki nie jest receptą na bycie w pełni ludzką istotą. Uciekać od bezpośredniości naszego doświadczenia to jak wybierać śmierć zamiast życia.
Przyglądając się własnym reakcjom na zagrożenie, możemy zawsze powrócić do pierwotnego umysłu mądrości. Zamiast próbować pozbyć się czegoś albo ulegać dualistycznemu przeświadczeniu, że jesteśmy atakowani, wykorzystajmy okazję, by zobaczyć, jak się zamykamy, gdy zostajemy przyparci do muru. Wtedy właśnie otwieramy swoje serce. W ten sposób budzimy swoją mądrość i wchodzimy w kontakt z pierwotną naturą buddy.
Na bazie: Kiedy życie nas przerasta, Pema Cziedryn
Część druga : https://zenforest.wordpress.com/2009/10/14/demony-ktore-niosa-przebudzenie-cz-ii
Polecam także
• Czy wszyscy jesteśmy szaleni?
• Wybieraj swój świat świadomie
• Holonomiczny wszechświat i… holograficzna świadomość
Może mogłabyś dla Tokki zrobić osobnego nicka z jej imieniem?
Na pewno się ucieszy, że nikt przypadkiem nie pomyli jej wypowiedzi z Twoimi 🙂
Przygotowanie do rodzicielstwa – jakie to ważne.
To nasze ludzkie, ziemskie rozmnażanie/ sorry, za to określenie/ to wszak nic innego, jak dawanie innym duszom możliwości do wcielania się, bu mogły nadal się doskonalić i usuwać ‚ dotychczasowe’ uchybienia, jednym słowem rozwijać się duchowo.
Wybór rodzica jest na zasadzie jednorodnej, w znaczeniu poziom mamusi i tatusia i duszy dziecka. To zasada Boska, zasada stworzenia.
Nieprzygotowany do życia w rodzinie, do rodzicielstwa młody człowiek, wynoszący z domu rodzinnego określone matryce postępowania, wartościowania zostaje rzucony na głęboką wodę, nieznaną wodę, często staje przed decyzją z zaskoczenia/ wpadka/ i jak sprostać, jak mądrze poprowadzić dziecko, skoro samemu jest się ‚ dzieckiem we mgle’.
Byłam takim dzieckiem, jak urodziłam syna, mój mąż mimo różnicy 8lat do przodu, jeszcze większym dzieckiem i … dziękuję Bogu, że moich dzieci, nie pogrążyłam a starałam się na ile mi starczało świadomości i mądrości serca podprowadzić ich do dorosłego, odpowiedzialnego życia.
Po drodze sama się pogubiłam, a co one czuły tak naprawdę, obserwując naszą szarpaninę, zagubienie, głupotę i niedojrzałość ?
Nie wiem, może będzie taka chwila, kiedy stać nas będzie na szczerą rozmowę, taką oczyszczającą, budującą.
Po co w ogóle ciągać małe dziecko na taki serwis, gdzie są artykuły o demonach i penisach? gdzie są nieraz kłótnie i skakanie sobie do oczu, nic z tego nie wyciągnie oprócz pomieszania
to jest blog dla ludzi dorosłych z dużą dozą dystansu
… a moze takie odwiedziny motywuja do kultury i poziomu?
nigdy nie wiesz na blogu, kiedy ‚Little Brother ist watching you’ 😉
Nie znalazlam ostrzezenia, ze to blog „tylko dla doroslych” 😉
Ale uszanuje Wasze zyczenia, i jesli uwazacie, ze tak jest lepiej, to Tokka poszuka innych zrodel inspiracji 😉
VunderMan, … wiesz Tokka czesto zaglada mi przez ramie i wychwytuje dla niej ciekawe tematy 😉
Filmy o fizyce kwantowej zrobily na niej duze wrazenie 😉
Pozwalam jej zagladac do mojego ‚swiata’ i dbam o to by nie przekroczyla granic bezpieczenstwa.
Osobiscie mysle, ze dziecko to tez czlowiek i warto czasem posluchac, co ma do powiedzenia… 😉
Marek – najwyraźniej! Ja już się całkiem pogubiłem. 😉
A tak swoją drogą, mam wrażenie, że na blogu zrównały się nieco pierwiastki męskie i żeńskie. A nawet powiedziałbym, że przechyliły się lekko w stronę jin. To po prostu czuć i jak dla mnie całkiem przyjemnie czuć. 😉
A może to tylko kolejne kółeczko? 😉
majk79,
no właśnie – mam takie samo wrażenie:)
Tylko żeby nie poszło teraz za bardzo w drugą stronę.. Ale spokojnie, od czego mamy żarciki. 😀
swoją drogą, od razu wyszło u kogo najmocniej funkcjonuje misja utrzymywania równowagi w przyrodzie:D
Co zrobić Blue, taki chleb, trzeba to jakoś przełknąć. 😉
Pinia ja się nie czepiam, rób jak uważasz, to twoja sprawa, że pozwalasz jej patrzeć na niektóre dyskusje które mogą wywołać pomieszanie w głowie małego dziecka. Wyrażam moją opinię i eot.
VunderMan
Ale dokladnie o to chodzi, ze NIE POZWALAM jej czytac dyskusji,
ktore moglyby pomieszac jej w glowie 😉
Tokke zainteresowal wylacznie temat wplywu bicia dzieci na ich IQ,
to wszystko…
Napisalam, ze dbam o granice bezpieczenstwa.
I nie uwazam, ze sie czepiasz,
wymieniamy sie opiniami 😉
Pewnie, że tandem Pinia-Tokke da radę, byleby Pinia siedziała z przodu. 🙂
mi to nie przeszkadza, choć przychylę się do głosów powyżej aby miała swój własny nick, bo w pierwszej chwili też nie wiedziałem o co biega
Kochani, jak się nie mylę, to chyba w tym temacie napisałam w którymś poście, że dobro zawsze zwycięża, co rozbawiło bu, aha ha któregoś z dyskutantów… i w tym miejscu chcę napisać, że, się z nim zgadzam.
Prawdziwa miłość to wszak nie pobłażanie i wszystko wybaczająca dobroć. Mało powiedziane, na ‚dłuższą metę’ szkodzi, a nie pomaga. I nie dotyczy to tylko dzieci, ale również w całej rozciągłości nas dorosłych.
Każdy odrębnie i indywidualnie na wyłącznie własny rachunek swojej duszy a nawet ciała jest wplątany w sieć włókien swego własnego CHCENIA i postępowania i nie wyzwoli się z tego, dopóki te ‚ włókna’ opóźniające rozwój, zrozumienie sensu życia tu na ziemi, od niego nie odpadną.
A samo się nic nie dzieje i pomoc drugiego człowieka niewiele da, ponieważ każdy stanowi sam o sobie. kropka
i to jest prawdziwa miłość bezinteresowana
miłość to wolność, stanowienia o sobie, o swoich uczuciach, emocjach, postępowaniu
w miłości prawdziwej nie ma miejsca na zazdrość, bo każdy pilnuje swego ‚bogactwa ‚ duchowego i strzeże go
komu nie po drodze, życzmy mu szczęścia i samorealizacji
Demony są w nas, a tak naprawdę to nie ma demonów. Jest przyzwyczajenie, że one są – nawyki, konstrukty myślowe, powracający klimat emocjonalny z czasów dzieciństwa. Demony to powracające wzorce.
W innych ludziach odnajdujemy swoje własne jungowskie cienie i tak się zaczyna „taniec zranień”, zwłaszcza wtedy, kiedy postanawiamy się odkrywać ze swoimi myślami i uczuciami. Jesteśmy nastawieni na ocenę pozytywną, negatywną bądź milczenie.Niczego nie oczekując – nikt nam nie może zabrać naszego świętego spokoju.
Doświadczanie „zła” zwłaszcza moralnego (karma, kara, ślepy traf, zwał jak zwał ) jest takim piecem, gdzie człowiek zostaje bez niczego, bez zbędnych wyobrażeń o sobie, zupełnie bezradny i w tej całej bezradności tkwi szansa, żeby siebie samego pokochać tak do końca i zupełnie od początku,na zawsze, poczynając od tej chwili bieżącej.
Człowiek ma zdolność posiadania stosunku emocjonalnego do swoich własnych uczuć, może jak się uprze, odkrywać jedno, drugie, trzecie dno jednej sytuacji po to, żeby zobaczyć, że pod spodem już nic nie ma, to, co się zdarzyło – po prostu minęło.
I tak przy Was nauczyłam się siebie doceniać, nie mazać, skakać z przepaści i może nauczę się po prostu być. Wtedy cała akcja pomagania innym może się z powodzeniem ograniczyć do modlitwy serca.
Eliszka, bojowa z Ciebie Dziewczyna. 😀 No, no.. jak Ci ludzie się zmieniają.. 😉
Felicita …potrafisz ujac w slowa i wyrazic zjawiska duchowe…
Ja je czuje, widze w obrazach, ale slowa nie sa mi posluszne 😉
Dlatego ciesze sie, jak ktos wyrazi, to co 😉 ja czuje…
Fajnie ujelas
„Człowiek ma zdolność posiadania stosunku emocjonalnego do swoich własnych uczuć, może jak się uprze, odkrywać jedno, drugie, trzecie dno jednej sytuacji po to, żeby zobaczyć, że pod spodem już nic nie ma, to, co się zdarzyło – po prostu minęło.”
Pinia, no wiesz, ostatnie Twoje wypowiedzi są tak entuzjastyczne,że aż się uśmiecham na samo ich wspomnienie – a to widzisz znaczy o wiele więcej niż jakieś ciężkostrawne filozofowanie. 😉
Poprzez wypowiedzi dochodzimy do jakiegoś porządku,staramy się rozumieć to co się w nas dzieje i dlatego możliwa jest jakakolwiek zmiana w życiu – nadajemy swoim zmaganiom sens.
Jednostkowa wypowiedź każdego blogowicza ma znaczenie przynajmniej dla niego samego. A nigdy nie wiadomo gdzie trzepot motyla zmieni cały bieg wydarzeń.. 😉
Ostatnio się nad tym zastanawiałem. Swobodny przepływ idei i informacji w internecie to coś absolutnie niesamowitego. Nawet w codziennej gazecie jest więcej informacji niż przeciętny człowiek z XVII przyswajał w ciągu całego życia. Biorąc po uwagę dostęp do sieci, znajomość obcych języków, możliwość podróżowania po całym świecie, wiedzę z zakresu duchowości… wolna wola staje się czymś totalnie… ehh.. brakuje mi słowa:) trzeba to docenić i korzystać
Swiadomosc znaczenia terazniejszej chwili jest dla mnie uskrzydlajaca.
Kiedy pomysle, ze wszystko co bylo… nawet 5 min temu – minelo!
Wow! Moge zawsze, wszystko zaczac od nowa!
Przeszlosc mnie wiecej nie wiezi 😉
Demony, o ktorych piszesz Felicita
„Demony są w nas, a tak naprawdę to nie ma demonów. Jest przyzwyczajenie, że one są – nawyki, konstrukty myślowe, powracający klimat emocjonalny z czasów dzieciństwa. Demony to powracające wzorce.”
tez tak widze 😉
One zyja faktycznie tylko tak dlugo, jak dlugo karmimy je nasza energia…
Wczoraj czytalam fajne rzeczy u OSHO
„To jest tak, jak gdyby biedak niosl torbe zwyklych kamieni, myslac ze to diamenty, rubiny, szmaragdy. Jesli powiesz mu: „Zostaw je. Jestes glupcem. To sa zwykle kamienie”, on ci nie uwierzy. Pomysli, ze go oszukujesz. Bedzie trzymal je kurczowo, bo to wszystko co ma.
Nie powiem temu czlowiekowi, aby wyrzucil zawartosc torby.
Pokarze mu prawdziwe rubiny, szmaragdy, diamenty. Tylko na nie spojrzy i od razu, sam, wyrzuci torbe. Nie bedzie musial z nich rezygnowac – bo nie ma z czego. To tylko zwykle bezwartosciowe kamienie.
On po prostu uswiadomi sobie, ze zyl w iluzji. Teraz wie jak wygladaja prawdziwe diamenty. Nagle jego kamienie bledna, znikaja. Jego torba natychmiast stanie sie pusta. Nie trzeba mu niczego nakazywac. …
Nie mowie, ze masz porzucic myslenie o przeszlosci albo przyszlosci.
Chcialbym powiedziec ci, abys mial wiecej kontaktu z terazniejszoscia.”
Wystarczy być otwartym na świat, na inspiracje,na nowe idee, tworzyć dla siebie nowe przestrzenie do samorealizacji, poznawać innych ludzi i cieszyć się tą całą nieograniczonością świata, w którym przyszło nam żyć. 🙂 Wystarczy chcieć i wybierać. 🙂 Życie jest takie piękne..
ps. to jest wersja inclusive dla poszukiwaczy przygód..niektórzy są szczęśliwi w kapciach przed TV 😉
Te kamienie, to dla mnie tez nawyki, konstrukty myslowe, …
Dlugo wierzymy, ze one – to MY.
Dlatego nieswiadomie trzymamy sie ich,
uwazamy za „cenne” – bo nie mamy nic innego…
Potrzebujemy swiatla Swiadomosci by odkryc prawde o sobie,
by odroznic kamienie od diamentow…
To czego ucze sie na tym blogu bardzo mi pomaga odkryc nowe perspektywy,
wymiary, …
Ciesze sie z kazdego rozpoznanego kamienia, ktory do tej pory uwazalam za diament 😉
Tak Felicita 😀 Tak!
podoba mi sie wasza dyskusja, dziewczyny 🙂