Historia pewnego mnicha (fragment) – „Uczeń nekromanty”, E.Raj.

Moja dobra znajoma napisała książkę („Uczeń Nekromanty”, E.Raj), jaka mile zaskoczyła mnie kilkoma całkiem duchowymi fragmentami, które mogą się spodobać tym fanom gatunku mroczne fantasy, którzy równocześnie lubią trochę głębiej pomyśleć nad przesłaniem i sensem życia – oraz oczekują od rozrwkowej książki jednak nieco więcej niż tylko… rąbanki 😉
Mnie się podobało, bo serio – wciągało, choć czytałam na egzemplarzu próbnym. Trudno było się oderwać. Prawie 1000 stron dobrej zabawy.  Bohaterowie niejednoznaczni, trudni. To nie Harry Potter 😉
A że mroczne? Tak, no i w czym problem? Kto  boi się spoglądać w ciemnosć, kto od niej ze strachem ucieka – nigdy nie zrozumie… czym jest światło 😉
Szczególnie to w naszych duszach…

Fragment:

„Gdy wiele lat temu doznał swojego prywatnego objawienia, sam był zagubionym, pozbawionym perspektyw człowiekiem, którego świat zawalił się w dniu, gdy utracił swoją ziemską pozycję i tytuły. Opuścił Hezryn w niesławie, szukając dla siebie nowej, lepszej drogi; prawdziwe schronienie znalazł jednak dopiero w klasztorze Trzech Księżyców. Wiele lat medytacji, wglądu w swoje pokrzywione ego, wglądu w naturę tego, co stanowiło żywą tkankę tego świata, zmieniło jego podejście do życia na bardzo wielu płaszczyznach. Udało mu się dostrzec imponderabilia, które umykały innym, choć nigdy nie uczynił z tego powodu do dumy. Swoją przemianę traktował jak naturalną ścieżkę każdego człowieka, który zamiast zadawać pytania, zaczyna słuchać odpowiedzi udzielanych przez samo życie, i który zamiast patrzeć we wskazanym kierunku, po prostu pozwala, aby jego oczy były otwarte. Nieważne, co zobaczy i jak bardzo miałoby to wstrząsnąć jego poprzednim poglądem – nurt tego, co właściwe, objął jego życie i niósł go ze sobą w niezbadaną przyszłość. Obowiązki nauczycielskie także były jednym z jego wyzwań. Odwrócił się zatem w stronę klasy i wykonał krótki gest dłonią.
– Nasza ścieżka, Marcosie, jeśli tylko zechcesz, podpowie ci, jak ominąć ich moc. Jak się uwolnić od krępujących umysł wyobrażeń. Zobaczyć rzeczywistość w jej niepokojącej, ale wyzwalającej nagości. – Uśmiechnął się lekko, sam zdziwiony, w jak podniosłą formę ułożyły się jego słowa.
Westchnął i dodał: – Jednak na żadnym etapie nie powinieneś traktować jej jako cudownego środka na osobiste wyzwolenie. Taki środek po prostu nie istnieje, a jeśli ktoś ci kiedyś obiecał, że odnajdziesz go w tym klasztorze, to skłamał. Ważne, abyś na tyle rozwinął swoją świadomość rozróżniającą, by podejmować decyzje niezależnie od boskich nakazów… a także… a może przede wszystkim – niezależnie od nas. – Uśmiechnął się, refleksyjnie wznosząc wzrok na rząd rozwieszonych na ścianach mandali.

Recenzje Ucznia nekromanty

Recenzja Uczeń nekromanty BookHunter
https://www.bookhunter.pl/recenzja/3461/uczen-nekromanty-tom-i-plaga

Recenzja Uczeń nekromanty MójKajecik
http://mojkajecik.pl/index.php/2019/04/23/e-raj-uczen-nekromanty-recenzja/

Recenzja Uczeń nekromanty Mechaniczna Kulturacja (zawiera spoilery)
https://kulturacja.pl/2019/05/uczen-nekromanty-tom-i-plaga-e-raj-recenzja/

Recenzja Uczeń nekromanty Śnieżnooka
https://przez-zamrozone-okulary.blogspot.com/2019/04/recenzja-e-raj-uczen-romanty.html

Można zamówić tutaj: https://www.ceneo.pl/74720090

Strona www.uczennekromanty.pl oraz blog: www.uczennekromanty.pl/blog

Reklamy

Pożegnanie potężniejsze niż powitanie. Historia utraconego pierścionka i kobiety chorej na raka.

Tagi

ego, rak, utrata

Gdy spotykałem się z ludźmi jako doradca lub nauczyciel  duchowy, odwiedzałem dwa razy w tygodniu pewną kobietę, której ciało było zniszczone chorobą nowotworową . Miała około czterdziestu lat, była nauczycielką i usłyszała od lekarzy diagnozę, że pozostało jej zaledwie kilka miesięcy życia.
Niekiedy podczas tych wizyt padało między nami parę słów, lecz przeważnie siedzieliśmy w milczeniu i wtedy to doświadczała pierwszych przebłysków nieruchomej ciszy w swoim wnętrzu, o której istnieniu – w swym życiu wypełnionym obowiązkami nauczycielskimi – w ogóle nie miała pojęcia. Jednak pewnego dnia, gdy do niej przyjechałem, zastałem ją w stanie ogromnego stresu i złości .
– Co się stało? – spytałem.
Okazało się, że zniknął pierścionek, który miał dla niej ogromną wartość nie tylko pieniężną, ale i sentymentalną.
Stwierdziła, iż jest pewna, że ukradła go kobieta, która przychodziła codziennie na kilka godzin, aby się nią opiekować.
Powiedziała, że nie rozumie, jak ludzie mogą być tak nieczuli i bezduszni, aby zrobić jej coś takiego . Zapytała mnie, czy powinna doprowadzić do konfrontacji z tą osobą, czy też
lepiej od razu zadzwonić na policję . Odparłem, że nie mogę jej radzić, co ma zrobić, ale poprosiłem, by zastanowiła się, jak ważny jest ten pierścionek lub jakakolwiek inna rzecz na tym etapie jej życia .

– Nic nie rozumiesz-odrzekła-to był pierścionek mojej matki. Nosiłam go codziennie, dopóki nie zachorowałam i ręce mi nie spuchły. Dla mnie to coś więcej niż pierścionek.
Jak mogę się nie denerwować? Natychmiastowość jej reakcji, złość oraz defensywność
w głosie wskazywały, że nie była jeszcze gotowa, aby wejrzeć w siebie, oddzielić swoją reakcję od samego wydarzenia i obserwować jedno i drugie. Jej gniew i chęć obrony
świadczyły, że nadal przemawia przez nią ego .

– Chcę ci zadać kilka pytań – powiedziałem – ale zamiast odpowiadać na nie od razu, sprawdź, czy możesz znaleźć odpowiedzi w swoim wnętrzu .Po każdym pytaniu zrobię krótką przerwę . Gdy nadejdzie odpowiedź, niekoniecznie musi być ona w formie słów .

Odparła, że jest gotowa .
– Czy zdajesz sobie sprawę – zapytałem – że w pewnej chwili, może już niedługo, będziesz musiała pożegnać się z tym pierścionkiem? Ile jeszcze potrzebujesz czasu, zanim poczujesz się gotowa, by o nim zapomnieć? Czy ta strata umniejszyła to, kim jesteś?
Po tych moich pytaniach przez kilka minut panowała cisza .
Gdy kobieta wreszcie się odezwała, na jej twarzy widniał uśmiech i wydawała się spokojna .

– To ostatnie pytanie uświadomiło mi ważną rzecz . Najpierw zwróciłam się o odpowiedź do swojego umysłu, a on stwierdził : „Tak, oczywiście, zostałaś umniejszona” . Potem
zapytałam siebie znowu : „Czy to, kim jestem, doznało uszczerbku?” . Tym razem starałam się raczej wyczuwać odpowiedź, niż myśleć o niej . I nagle poczułam to swoje JA
JESTEM. Nigdy wcześniej mi się to nie zdarzyło . Gdybym czuła owo JA JESTEM tak silnie, wówczas to, kim jestem, wcale nie zostałoby umniejszone. Nadal to czuję – coś spokojnego, lecz bardzo żywego .
– To właśnie radość Istnienia – odparłem . – Możesz je czuć tylko wówczas, gdy wyjdziesz ze swojej głowy. Istnienie trzeba odczuwać . Nie można o nim myśleć . Ego go nie zna,
ponieważ samo składa się z myślenia . Pierścionek tak naprawdę był w twojej głowie jako myśl, którą pomyliłaś z poczuciem JA JESTEM. Pomyślałaś, że JA JESTEM lub jego
część to pierścionek . Wszystko, czego szuka ego i do czego się przywiązuje, to substytuty Istnienia, których się nie czuje . Możesz rzeczy cenić i może ci na nich zależeć, lecz
gdy tylko się do nich przywiążesz, będziesz wiedzieć, że to ego. I w rzeczywistości nigdy nie przywiązujesz się do przedmiotu, ale do zawartej w nim myśli „ja”, „mnie” lub „moje” .Dopiero gdy całkowicie zaakceptujesz stratę, wzniesiesz się ponad ego i wyłoni się wówczas to, kim jesteś, owo JA JESTEM, którym jest sama świadomość .

– Zrozumiałam teraz – odparła – to, co powiedział Jezus i co nigdy wcześniej nie miało dla mnie sensu : „Temu, kto chce [ . . .] wziąć twoją szatę, odstąp i płaszcz” .
– Właśnie – przytaknąłem . – To wcale nie znaczy, że nie powinno się nigdy zamykać swych drzwi . Chodzi o to, że czasem żegnanie się z pewnymi rzeczami jest aktem o wiele
większej siły niż ich obrona lub zatrzymywanie .

W ostatnich tygodniach życia, gdy jej ciało stawało się coraz słabsze, była coraz bardziej promienna, tak jakby przebijało przez nią jakieś światło . Rozdała dużo swych rzeczy,
kilka przekazała kobiecie, którą posądziła o kradzież pierścionka, a z każdą oddawaną rzeczą radość jej się pogłębiała.
Gdy zadzwoniła do mnie jej matka z informacją o zgonie córki, wspomniała między innymi, że po jej śmierci znalazła ten pierścionek w apteczce w łazience . Czy oddała
go tamta kobieta, czy też leżał on tam przez cały czas? Nigdy się nie dowiemy . Jedno jest pewne : życie da ci takie doświadczenia, jakie najbrdziej pomogą w rozwoju twojej
świadomości. Skąd wiadomo, że potrzebujesz określonego doświadczenia? Stąd, że jest to doświadczenie, które w tej chwili przeżywasz .

Czy zatem jest coś złego w tym, że ktoś jest dumny ze swego stanu posiadania albo odczuwa żal, że inni mają więcej? Nie, wcale nie . Duma, potrzeba wyróżniania się, wyraźne wzmacnianie swego poczucia ja owym „mam więcej niż” oraz umniejszanie go przez „mniej niż” nie jest ani złe, ani dobre – to po prostu ego . Ego nie jest złe, jest tylko nieświadome.
Gdy obserwujesz ego w samym sobie, zaczynasz się wznosić ponad nie . Nie traktuj go zbyt poważnie . Gdy dostrzeżesz u siebie egotyczne zachowania, uśmiechnij
się. Czasem nawet możesz wybuchnąć głośnym śmiechem .

Jak ludzkość dawała się tak długo na to nabierać? Przede wszystkim wiedz, że ego nie ma charakteru osobistego. Ono to nie ty.
Jeśli uważasz ego za swój problem osobisty, to znaczy, że jest ono jeszcze silniejsze.

E.Tolle „Nowa Ziemia”, fragment.