Asztawakra Gita czyli Poznanie Absolutu

Tagi

absolut, asztawakra, asztawakra gita, dżanaka, król, mistrz, mędrzec, oświecenie, poznanie absolutu, wyzwolenie

Spowodowany żarliwym pragnieniem poznania prawdy, król Dżanaka poszukiwał w swoim rozległym państwie w pełni urzeczywistnionego mistrza, który mógłby poprowadzić go ku samorealizacji. Wśród wielu światowej sławy panditów nie mógł znaleźć właściwej osoby. Jednak czyste serce Dżanaki i żarliwość jego szlachetnego pragnienia sprawiły, że prawdziwy nauczyciel sam odszukał króla.

Pewnego dnia na dworze królewskim pojawił się młodzieniec o bardzo zdeformowanym ciele. Zdarzyło się to podczas zgromadzenia zwołanego przez króla w celu przedyskutowania najwyższej mądrości duchowej. Chłopiec musiał być bardzo biedny, ponieważ miał na sobie jedynie prostą, płócienną szatę. Nikt nic o nim nie wiedział, ani też nie znano powodu, dla którego przybył na dwór. Kaleki chłopiec przez wiele dni czekał przed bramą pałacu nalegając, by wpuszczono go do środka i pozwolono wziąć udział w obradach. Pewien starszy bramin, poruszony do głębi cierpliwością i zdecydowaniem chłopca, którego widywał codziennie przed bramą, wspomniał o nim królowi. Ten nakazał posłać po młodzieńca. Jego imię brzmiało Asztawakra, co znaczy: ” ten, którego ciało wygięte jest w ośmiu miejscach „.

Kiedy zgromadzeni pandici dostrzegli kalekiego chłopca wchodzącego na salę obrad, wybuchnęli śmiechem. Jedynie król Dżanaka wpatrywał się w niego w milczeniu. Widział bowiem jak głęboki spokój otacza Asztawakrę, spostrzegł też natychmiast niespotykaną godność i pewność, z jaką chłopiec wkroczył przed tak szacowne zgromadzenie. Jednak przede wszystkim do głębi poruszyły go odpowiedzi, jakich Asztawakra udzielił na wszystkie postawione mu pytania natury duchowej. Król Dżanaka pojął, że ma przed sobą w pełni przebudzonego mędrca – wielką duszę jaśniejącą mądrością poznania. W takiej oto niespodziewanej formie pojawił się przed nim upragniony, prawdziwy nauczyciel. Dżanaka zrozumiał, że Asztawakra może przekazać mu mistyczną mądrość i wiedzę o tym, jak uwolnić się z więzów iluzji i zatrzymać szalone koło narodzin i śmierci.

Z wielką pokorą Dżanaka poprosił Asztawakrę o wskazanie mu drogi ku wyzwoleniu. Mistrz stwierdził, że królewski pałac nie jest odpowiednim miejscem na przekazanie świętych nauk. Poprosił, by król zdjął z siebie kosztowne szaty oraz klejnoty, wdział prosty strój i udał się z nim do lasu. Wkrótce obydwaj opuścili stolicę. Niedługo potem weszli w chłodny cień drzew. Tam, na małej polance, Dżanaka padł chłopcu do stóp i z całkowitym oddaniem rzekł:
czas. ——————————————Czytaj Dalej :

Reklama

Ponad-Ego

Tagi

absolut, Bóg, boskość, brunton, Brunton Paul, Brunton Paul - "Przebudzenie Boga", nad-ego, nadego, nadświadomość, ponad-ego, ponadego, poza ego, super ego, super-świadomość, superego, superświadomość, trans-ego, wszechświadomość, wszechświat, wyższa świadomość, wyższe ja, Świadomość

Czym jest Ponad-ego?
Czy jest to swego rodzaju duch połączony z każdym z nas niczym brat syjamski?
Przed przejściem do odpowiedzi autor pragnie wyjaśnić, że mamy tutaj do czynienia z kwestią faktycznie niewyjaśnialną dla wielu, za wyjątkiem tych osób, których życie poprzez odpowiednio dojrzałe doświadczenia do tego przygotowało. Oni też w pełni rozumieją, że słowa te mogą okazać się niewystarczające dla innych. Nic na to jednak nie poradzimy.
Chociaż Ponad-ego jest jedno, intelektualnie można je rozpatrywać z różnych punktów widzenia i dlatego możemy dojść do wniosku, że posiada ono różne aspekty.
Jakkolwiek koniecznym jest przede wszystkim pochwycenie idei jego całościowej, zunifikowanej natury. Nie składa się ono z różnorodnych warstw czy części naszej istoty, lecz faktycznie jest jej centralnym punktem, najbardziej wewnętrznym żywym rdzeniem człowieka.

Przede wszystkim można powiedzieć, że Ponad-ego jest esencją istnienia człowieka, jądrem, które pozostaje, kiedy uda się odrzucić myśli o identyfikacji z własnym, fizycznym ciałem i intelektem. Zwróćmy uwagę na nacisk, jaki kładziemy na słowo „myśl” w tym zdaniu.
Tacy naukowcy jak Jeans i Eddington mówią nam, że wszechświat faktycznie jest ideą, a jako że ciało jest częścią wszechświata, mamy prawo także je brać za ideę.

Ponad-ego jest twórczą siłą, która rodzi osobiste ego, a następnie wciąga je z powrotem w siebie. Stanowi to wyjaśnienie śmiałego, panteistycznego stwierdzenia świętego Pawła: „W Nim żyjemy, poruszamy się, jesteśmy”. Oto niewidzialny, niewyobrażalny dawca życia, wspierający istnienie swych stworzeń. Życia przedestylowane do ostatniej kropli – oto Ponad-ego.
Nie możemy zrodzić ani jednej myśli, ani zaczerpnąć oddechu bez jego wsparcia. Nawet najmniejsza molekuła żołądka, płuc jest oparta na Niewidzialnym. To środek koła, w którym wszystkie  szprychy – ciało, intelekt i uczucia – ostatecznie się zbiegają.
Tak samo jak pojedynczego promienia nie można faktycznie oddzielić od słońca, tak samo atomu Ponad-ego w ciele nie można oddzielić od jego rodzica-boga-wszechświata.

To, co istnieje w ludzkiej istocie jako ośrodek Ponad-ego, istnieje także poza nią w Uniwersalnym Duchu, którego jest częścią.
Umiejscowienie to jest paradoksalne, ponieważ istnieje tylko jedno Ponad-ego, jedno uniwersalne boskie ego, spoczywające w człowieku. Nie ma oddzielnego Ponad-ego  związanego z każdym osobnikiem.
Monizm jest najwyższą prawdą.  Jest tylko jedno Ponad-ego, dla wszystkich ludzi, nie oddzielne dla każdego z nas.

Nie ma milionów wiecznych Ponad-ego, tylko miliony śmiertelnych jednostek.
To, które pojawia się w jednym człowieku, kiedy osobiste ego zostaje podporządkowane, jest dokładnie takie samo jak to, które pojawia się u wszystkich innych ludzi. Tak samo jak każdy pojedynczy promień nie różni się rodzajem ani jakością od samego słońca, tak samo każdy atom Ponad-ego, Boski promień nie różni się od Boga-słońca, który je wysyła.

Dlatego Ponad-ego jest zarówno matematycznym pustym punktem, jak i jednocześnie przestrzenią zmykającą wszechświat w jednym uświęconym związku. To paradoksalne stwierdzenie przeciwstawia się zwykłej logice i zwykłemu rozsądkowi; nie może zostać pojęte przez intelekt; siatka słów nie może pojmować jego ulotnego znaczenia; może być tylko zrozumiane i pochwycone, kiedy rozum dotrze do swych najodleglejszych granic.

Ponad-ego jest wieczne. Nigdy nie opuszczało nas nawet na chwilę. My jednak nie postrzegamy go.
Żadne osobiste ego nie może wejść w stan Ponad-ego i kontynuować poprzedniej ograniczonej egzystencji. Gdy tylko spocznie w większym Ego, roztapia się, całkowicie uspokaja, zespala z jednością, poddaje się zamiast działać.
My nie „widzimy” Ponad-ego, ale wyczuwamy je. Wizje jedynie odsłaniają jego najpiękniejsze odzienie, szaty o olśniewającym blasku, ale wszak tylko szaty.
Nie widzimy jego piękna; nasza istota rozpływa się w jego oddechu i stajemy się tym, co poeta, malarz, rzeźbiarz, muzyk, szuka, lecz rzadko znajduje.

Ponad-ego jest najwyższą rzeczywistością, lecz jego rzeczywistość jest zbyt subtelna, zbyt wyrafinowana dla wypowiadanego słowa. Najlepiej rozsmakowywać się nią w długiej ciszy.

Jest to promień Boga w człowieku, nieokreślona Nieskończoność, która przerasta jego wymierną istotę, prawdziwy Duch w ludzkim ciele; to, co jest w nim całkowicie wolne od wszelkich pasji, wszelkich pragnień i słabości.

Ponad-ego wyraża jedynie siebie. Nie wyraża moralności ani cnoty; to są pojęcia stworzone przez człowieka. Ponad-ego jest od nich niezależne; my tworzymy i odtwarzamy naszą moralność z epoki na epokę, lecz etyka Ponad-ego jest wieczna, absolutna i niezmienna.

Ten …dość natchniony tekst pochodzi z: Brunton Paul – „Przebudzenie Boga”

Powiązane posty

• Bóg – to jest…

• Jesteśmy Bogiem

• Życie – to jedyna religia

• Bóg jest tancerzem i tańcem

• Bóg jest Tobą

Krótka historia Boga

Tagi

absolut, Bóg, bogowie, drogowskazy, duchowe wyobrażenia, godlewski, historia boga, historia boskości, iluzje, krótka historia boga, piękno wszechświata, wskazówki, wszechświat, wyobrażenia, Świadomość

Bóg ma w naszej cywilizacji ogromne znaczenie.
Od pradawnych czasów postać Boga była wykorzystywana przez człowieka w różnych celach. Na początku, kiedy wykształciła się świadomość, istota ludzka zauważyła, że bierze udział w niesamowitym procesie życia.
Zauważyła, że jest to proces samo-działający i ewoluujący się z pewną prawidłowością.
Co więcej ta prawidłowość wydaje się być doskonale zorganizowana i zaplanowana.
To wzbudziło poczucie, że jest coś więcej w tej rzeczywistości niż widać na pierwszy rzut oka.

Pierwszy człowiek potrafił dostrzegać piękno tego świata, moc przyrody, różnorodność form.
Wtedy to poczuł, że natura i ten proces jest sam w sobie Absolutem.
Bóg jest wielki, twórczy i doskonały.
Co więcej człowiek sam był jego częścią. Było to wspaniałe odkrycie ludzkości – Ja jestem Tym.
Tat Twam Asi.
Dalsza historia boskości wiąże się z aspektem twórczym Boga i kobiecością. Bóg jako kochająca matka wszechświata. Kreator, który daje życie. Jest to wizja pełna pokoju i miłości.
Inne wizje Boskości powiązane są z Bogiem groźnym, karającym, Bogiem zazdrosnym i mściwym.
Ta wizja na pewno ułatwiała sprawowanie władzy i manipulowanie ludem.
Skoro Bóg jest wielki i mściwy, lepiej słuchać Jego przykazań, inaczej można źle skończyć.

Kwestia w tym, że przykazania zostały stworzone przez ludzi i to niekoniecznie tych, którzy mieli mistyczny kontakt z rzeczywistością. […]

Cała historia religii – jest historią wyobrażeń o Bogu.
Wszelkie teksty święte stały się same w sobie Absolutem.
Ludzie zapomnieli, że słowa tylko wskazują na boskość.
Same w sobie nie są nic warte (nie więcej, niż inne kreacje w tym wszechświecie).
Warto uświadomić sobie, czym jest boskość.
W historii ludzkości zostało stworzonych wiele wizji Boga.
Wszystkie one, jeśli się je dobrze wykorzysta, mogą być drogowskazami.

Jednak wyobrażenie Boga, to nie Bóg.

Test wyobraźni

– Jeśli Twoja wiara jest taka, jaką kościół przykazał i dobrze Ci z tym, nie musisz czytać dalej.
– Jeśli Twoja relacja z Bogiem jest w porządku i dobrze Ci z tym, nie czytaj dalej.
– Jeśli wiesz czym jest boskość, czujesz i doświadczasz, omiń ten rozdział.
– Jeśli jesteś obrońcą wiary i „wiesz lepiej”, nie musisz czytać dalej.

Kwestia, która została tu przedstawiona dotyczy wszystkich religii, w których występuje jakikolwiek Bóg lub wielobóstwo. Nie odnosi się do żadnej konkretnej religii. Bardziej do schematu, który jest na tym polu popularny.  Wskazane są tylko pewne rzeczy, które mogą stać się poważnym ograniczeniem na ścieżce rozwoju duchowego.
Wyobrażenia.
Na początek prosta zabawa. Wyobraź sobie rzecz, która będzie stopniowo opisywana. Postaraj się wyobrażać szczegółowo. Tak więc zacznijmy:

– To coś ma duże uszy.
– To coś ma czasem wielkie kły.
– To coś często chodzi po lesie, w Indiach.
– To coś ma ogonek.
– To coś ma długą trąbę.

Widzisz to przed sobą?
Wiesz już co to jest? Widzisz jaki jest szary, duży z trąbą?
To teraz muszę Cię rozczarować…
To nie jest słoń.
Więc co to jest?
To jest Twoje wyobrażenie słonia.

Jest to obraz Twojej wyobraźni.
Twój umysł stworzył (lub próbował stworzyć) mentalny obraz tego, o czym czytał. Dopasował do posiadanej już wiedzy.
Czytając poszczególne informacje obraz stawał się coraz bardziej wyraźny.
W końcu nastąpiło olśnienie – „to przecież słoń!” i przed oczyma stanął słoń.
Dokładniej było to wyobrażenie, wizja stworzona przez umysł.
Wizja w wyobraźni ma mało wspólnego z realnym stojącym przed Tobą słoniem.

Duchowe wyobrażenia

Przenosząc to doświadczenie wyobrażenia na pole duchowości można dojść do wielu trafnych wniosków. Wszyscy prekursorzy wielkich religii byli mistykami.
Mieli osobisty i bardzo głęboki kontakt z sobą i całym procesem życia.
Potrafili odkryć w swoim wnętrzu Istnienie, a swoje odkrycie postanowili przekazać innym.

Jednak nie było to takie proste – opisać słowami coś, co jest ponad wszelkimi słowami.
Posługiwali się więc „drogowskazami”, metaforami, określeniami.

To wszystko miało na celu pokazanie jak ten mistyczny kontakt z wszechświatem wygląda.
Poprzez grę słów próbowali przekazać swoje ponadczasowe doświadczenie.
Cała zabawa polegała na tym, by słowami oddać pewne odczucia.
Tak by odbiorca umiał poczuć totalność wszechświata.

Mistrzowie pragnęli nauczyć innych swojej drogi.
Pospolity lud tamtego okresu był prosty.
Trudno było tym ludziom wytłumaczyć, co dokładnie czuł taki mistyk.

Dlatego powstało pewne określenie Absolutu czegoś, czego nie można wypowiedzieć – tak powstał Bóg.

Od tej pory to, co nienazwane, zostało nazwane.
Umysł był w swoim żywiole.
Teraz dopiero można było poznać Boga, teraz dopiero można wymyślić, jaki to on jest, jaki nie jest.

Potem już lawinowo powstawały nowe określenia, nowe teorie, coraz to różne wyobrażenia na temat Boga. Umysł człowieka okazuje się cudownie kreatywny i jak tworzyć to tworzyć
– Bóg taki, Bóg inny, Bóg wojny, Bóg miłości, Bogini życia, Bóg śmierci, Syn Boży, Matka Boża, Bóg słońca – do wyboru, do koloru.
Oczywiście ludzie już nie doświadczali osobistego kontaktu z nieprzejawionym. Gdyby tak było, wiedzieliby, że jakiekolwiek nazywanie Boga jest absurdem.
Nie było by w tym nic poruszającego gdyby nie to, że ta nieświadomość została nam do dzisiaj.
Wielu duchowych nauczycieli naucza o Bogu.
Nie tyle wskazują drogę do Boga, co opowiadają o Bogu najróżniejsze rzeczy. Wielu teologów pisze książki o wierze, o Bogu.
Wychwalają Boga – jaki to On nie jest wspaniały, jaki hojny, miłosierny, jaki sprawiedliwy. Niektórzy nawet twierdzą, że Bóg jest bardzo srogi i tylko czeka jakby tu człowieka dopaść.
W tym natłoku informacji i wyobrażeń, wzniosłych tekstów i artystycznych wizji, zatraciło się gdzieś źródło.
Realne źródło boskości, źródło doświadczenia mistycznego i jasnego wglądu w rzeczywistość.

Tylko nieliczne głosy współczesnych mistyków rozwiewają nieświadomość. Oni to mówią o realnej boskości, która trwa tu i teraz. Jednak słuchają ich tylko ci, którzy są na to gotowi.
Większa część naszej cywilizacji zupełnie się tym nie interesuje. Wystarczy im codzienne odbycie swojej praktyki duchowej i spokojne sumienie. Załatwia to sprawę z Bogiem… Wszyscy są szczęśliwi.
No, może nie do końca…

Moment boskości, P. Godlewski

Powiązane posty

• Dziecinna wizja Boga. Pułapka języka.

• Bóg – to jest…

• Bóg nie żyje? Szatan nie żyje?

• Jesteśmy Bogiem

• Wiara nie pozwala Ci myśleć

• Życie – to jedyna religia

• Bóg jest tancerzem i tańcem

• Bóg jest Tobą

Przyjaźń z Bogiem

Tagi

absolut, akceptacja, Bóg, doświadczenie, ego, integracja, jaźń, Neale D. Walsch, obserwacja, poznanie, przeżycie, przyjaźń z bogiem, rozmowy z Bogiem, walsch, względność, Świadomość

Fragment : „Przyjaźń z Bogiem”, Neale D. Walsch

“Aby naprawdę poznać Boga, musisz wykroczyć poza rozum”.
Przychodźcie do Mnie drogą serca, nie ścieżkami umysłu. Próżno szukacie Mnie rozumem.
Innymi słowy, nie możesz Mnie naprawdę znać, jeśli zbytnio o Mnie rozmyślasz.
To dlatego, że twoje myśli nie zawierają nic innego niż twe uprzednie wyobrażenia o Bogu.
Lecz Moja rzeczywistość kryje się nie w twoich uprzednich wyobrażeniach, lecz w doświadczeniu chwili obecnej.
Przedstaw to sobie tak: twój umysł mieści w sobie przeszłość, twoje ciało teraźniejszość, dusza zaś – przyszłość.
Jeszcze inaczej: umysł analizuje i pamięta, ciało doświadcza i czuje, dusza obserwuje i wie.
Jeśli pragniesz dowiedzieć się, co pamiętasz o Bogu, zwróć się do umysłu. Jeśli pragniesz sprawdzić swoje uczucia względem Boga, zwróć się do ciała. Jeśli pragniesz rozeznać się, co wiesz o Bogu, zwróć się do duszy.

Pogubiłem się w tym wszystkim. Sądziłem, ze uczucia są mową duszy.

Bo są. Ale to dusza przemawia przez ciało, dzięki czemu doświadczasz “na gorąco” swojej prawdy, tu i teraz. Jeśli zależy ci na poznaniu, jak naprawdę zapatrujesz się na cokolwiek, sprawdź swoje uczucia. Najszybszym na to sposobem jest odwołanie się do ciała.

Rozumiem. Ja nazywam to “próbą żołądka”. Podobno żołądek mówi prawdę.

Istotnie. Żołądek spełnia rolę czułego barometru. Więc jeśli chcesz uzyskać dostęp do tego, co twoja dusza wie na temat przyszłości – włącznie z możliwościami twego przyszłego doświadczenia Boga -wsłuchaj się w głos swego ciała, wsłuchaj się w to, co mówi ci w tej chwili twoje ciało.
Twoja dusza zna przeszłość, teraźniejszość oraz przyszłość. Wie, Kim Jesteś i Kim Postanawiasz Być. Zna również Mnie, blisko, ponieważ dusza to ta cząstka Mnie, która jest tuż przy tobie.

To mi się podoba: “Dusza to ta cząstka Boga, która jest tuż przy tobie”. Znakomicie wyrażone.

Tak jest w istocie. Wiec aby Mnie poznać, wystarczy, że naprawdę poznasz swoja dusze.

Do przyjaźni z Bogiem potrzeba tylko w gruncie rzeczy przyjaźni z własną Jaźnią.

Dokładnie.

To wydaje się takie proste. Niemal zbyt piękne, aby było prawdziwe.

Jest prawdziwe. Zaufaj Mi. Ale nie jest proste. Gdyby poznanie swojej Jaźni, a tym bardziej zaprzyjaźnienie się z Nią, było proste, zrobiłbyś to już dawno temu.

Możesz mi w tym pomóc?

To właśnie staramy się tu osiągnąć. Przyprowadzę cię z powrotem do własnej Jaźni… a tym samym do Mnie. A kiedyś ty wyświadczysz te samą przysługę innym. Zwrócisz ludziom ich samych – a tym samym zwrócisz ich Mnie. Albowiem kiedy odnajdziesz swoją Jaźń, odnajdziesz Mnie. Tam jest Moje miejsce, i będzie.

Jak mogę zaprzyjaźnić się z własną Jaźnią?

Poznając swoją prawdziwą istotę? I nabierając jasności co do tego, kim nie jesteś.

Myślałem, że już udało mi się wypracować tę przyjaźń. Bardzo siebie lubię. Może nawet za bardzo. Jak mówiłem, moje ego przysparzało mi kłopotów w przeszłości.

Silne ego nie oznacza, że ktoś siebie lubi, wręcz odwrotnie.
Jeśli ktoś się “przechwala” czy “popisuje”, powstaje pytanie, czego tak w sobie nie akceptuje, że musi to sobie wynagradzać szukając poklasku innych.

Auu. To zabolało.

Spostrzeżenie wywołujące taka reakcje niemal zamsze jest zgodne z prawda. To się nazywa ból dojrzewania. To normalne.

Chcesz powiedzieć, że w gruncie rzeczy niezbyt siebie lubię, więc próbuję sobie powetować brak miłości własnej podstawiając w jej miejsce miłość innych?

Tylko ty jeden możesz wiedzieć. Sam powiedziałeś, że masz problem ze swoim ego Ja zauważam tylko, że prawdziwa miłość własna roztapia, nie umacnia ego. Inaczej mówiąc, im głębsze twoje rozumienie swej prawdziwej istoty, tym słabsze twoje ego
Kiedy zaś w pełni pojmujesz, Kim W Istocie Jesteś, twoje ego zanika zupełnie.

Lecz przecież ego to moje poczucie własnego “ja”, prawda?

Nie. Ego to tylko twoje wyobrażenie własnego “ja”. Nie ma nic wspólnego z twa prawdziwą istota.

Czy to nie przeczy temu, co mówiłeś wcześniej, że nie ma nic złego w ego.

Nie ma nic złego w ego “Ego” jest konieczne do zaistnienia twojego obecnego doświadczenia w takiej właśnie postaci, jako odrębnej istoty w świecie dojrzałości.

No to teraz mam zupełny mętlik.

Nie szkodzi. Mętlik to pierwszy krok ku mądrości. Głupota jest mniemać, że ma się na wszystko odpowiedź.

Czy mógłbyś to dla mnie rozstrzygnąć? Jest dobrą rzeczą mieć ego czy nie?

To ważne pytanie.

Przybyłeś do relatywnego świata – który Ja zwę Dziedzina Względności – po to, aby doświadczyć te go, czego nie możesz zaznać w Dziedzinie Absolutu.
Chodzi ci o doświadczenie swej prawdziwej istoty W Dziedzinie Absolutu może być ci ona znana, lecz nie możesz jej doświadczyć.
Pragnieniem duszy jest poznanie siebie na drodze doświadczenia.
A w Dziedzinie Absolutu nie możesz doświadczyć dowolnego aspektu swej istoty z tego prostego powodu, że w tym wymiarze nie ma czegoś takiego, czym nie jesteś.

Absolut jest właśnie tym – absolutem.
Sumą Wszystkiego. Alfa i Omega, bez stanów pośrednich.
Nie można bowiem stopniować “Absolutności”. Stopnie, stany pośrednie występują jedynie w Dziedzinie Względności.

Świat relatywizmu powołany został do istnienia, abyś mógł poznać świetność swojej Jaźni, doświadczalnie.

W Dziedzinie Absolutu jest sama świetność, wiec świetność przestaje “być”. To znaczy, nie sposób jej doświadczyć, poznać w doświadczeniu, albowiem w braku tego, co świetnością nie jest, nie da się doświadczyć świetności jako takiej.

Fragment : „Przyjaźń z Bogiem”, Neale D. Walsch

Powiązane posty:

• Bóg – to jest…

• Dobro i zło

• Czy Bóg karze za grzechy? Czy ludzie?

• Rozmowy z Bogiem

• Bóg nie żyje? Szatan nie żyje?

• Jesteśmy Bogiem

• Życie – to jedyna religia

• Bóg jest tancerzem i tańcem

• Bóg jest Tobą

Inne spojrzenie na reinkarnację

Tagi

absolut, Bóg, boskość, ego, godlewski, karma, koło wcieleń, moksza, reinkarnacja, superświadomość, wcielenia, wcielenie, wyzwolenie, Świadomość

Świadomość nie umiera. Umiera tylko ciało materialne, a wraz z nim tożsamość Ego. Wszystkie wyobrażenia o ciele umierają wraz z nim.
Świadomość wraca do swego źródła.
Nie jest już ograniczona ciałem, jest wolna.
Dlatego między innymi ludzie, którzy przeżyli śmierć kliniczną stają się odmienieni. Widzą, że wszystko jest mniejszym lub większym złudzeniem. Rzeczy materialne są nietrwałe i nie warto się z nimi utożsamiać czy stawiać względem nich warunków szczęścia.
Tak samo ciało, jest nietrwałe i umiera.
Właściwie ciało też nie umiera, zmienia tylko postać energetyczną, zamienia się w inną energię. Ta świadomość, która jest teraz świadoma tego tekstu – jest wieczna.

Niektórzy twierdzą, że pamiętają poprzednie wcielenia.
Jeśli takie jest doświadczenie, to jest to dla tych ludzi prawdą. Jednak wszelkie rzeczy, które się stały w poprzednich wcieleniach są również przejawiane w teraźniejszości.
Wszystko co było kiedyś ma wpływ na to, co jest teraz.
Dlatego nie ważne jest skąd dana rzecz się wzięła ważne, że istnieje teraz i wpływa na życie. Doświadczenia w poprzednich wcieleń i tak są tylko projekcją umysłu, podobnie jak pamięć. Na zasadzie snu, w którym występują dane wizje i wibracje. Wszystkie obrazy mają swoją genezę w tym życiu.
Energetycznie mogą nawiązywać do przeszłości, ponieważ człowiek zna przeszłość swoją, jak i cywilizacji. Wszelkie wibracje występujące w polu ciała da się odnieść do przeszłości. Wspomnienia z przeszłości mogą dotyczyć poprzednich wcieleń lub być po prostu skojarzeniem zdarzenia z daną wibracją.
Nie jest ważna ich geneza.
Ważna jest ich obecność.
Dlatego nie istotne jest, czy ktoś sobie przypomina przeszłe życia, czy nie pamięta nawet tego co było wczoraj. Całe pole jest dostępne w teraźniejszości.
Zawiera ono wszystko, co cała ludzkość nagromadziła przez cały okres istnienia.
Wszystko jest w tej chwili.
czas. ——————————————Czytaj Dalej :