Niewinny dorosły człowiek

Tagi

akceptacja, diament, gangaji, miłość, naiwność, niewinność, otwartość, podatność na zranienia, prawda, Wewnętrzne Dziecko, wolność, zranienia, Świadomość

Często słyszałam od ludzi, że po silnym przebłysku otwarcia na niewyobrażalną prawdę ich istoty, demony przeszłości wydają się powstawać mocniej niż kiedykolwiek indziej.
Zamiast doznania szczęścia, lekkości i niewinności, pojawiało się odczucie osaczenia i przytłoczenia, smutek i poczucie niespełnienia.   Wtedy powracało pytanie w rodzaju:
– Dlaczego to znowu mi przeszkadza?
– Dlaczego te rzeczy po prostu nie znikną?
– Co jest nie w porządku ze mną, że nie doświadczam trwałej wolności?”

Z jednej strony istnieje bieda i cierpienie, a z drugiej szczęście, niewinność i otwartość.
Te „dłonie” są polaryzacją umysłu.
Prawdziwa niewinność jest wrodzoną zdolnością serca do otwartego spotkania czegokolwiek pojawiającego się, gdy to się pojawia i zobaczenia uczciwie czym to jest.
Gwarantuję, że prawie wszystko nie jest tym, czym wydaje się być na powierzchni, ale aby odkryć głębszą prawdę, to, co się pojawia musi być napotkane w pełnej niewinności.
Nie wyuczona niewinność w rodzaju „ale ja jestem niewinny”, ale naturalna otwartość niewinnej niewiedzy.

Prawdziwa niewinność jest zdolnością do bezpośredniego doświadczenia tego, co jest tutaj teraz bez żądania, aby to wyglądało, zachowywało się, czy dało się odczuć inaczej.

Niewinność jest otwartością, wolą do zobaczenia i ufania, nawet gdy to, co pojawia się wydaje się całkowicie niegodne zaufania.

Prawdziwa niewinność nie jest naiwnością ani nie jest złudzeniem.

Jednakże wymaga ona pewnej akceptacji zranień.
Wola bycia niewinnym, to akceptacja tego, że jesteśmy podatni na zranienia.
Ta wola do akceptacji swej podatności na zranienie jest tym, co naprawdę zawiera się w terminie „duchowego wojownika”.
Podatność na zranienie wymaga więcej odwagi niż bycie cynicznym, silnym czy pełnym mocy.
Wymaga ona odwagi, aby być otwartym, niewinnym i ufnym.

Ze względu na naturę niezwykle bliskich związków, zwłaszcza pomiędzy rodzicami, dziećmi, kochankami i partnerami, zranienia są często doświadczane.

No i co z tego?

Zranienie może dać się odczuć jako koniec świata, ale nim nie jest.

Większość rzeczy, które robimy – są po to, aby uniknąć zranień.
Ubieramy się w dorosłe ubrania i gramy w dorosłą pracę, w próbach ucieczki od bezbronnej niewinności związanej z dzieciństwem. Ale niewinność nie jest ograniczona tylko do dzieci.
Jest możliwe dla ciebie – jako dorosłego – bycie świadomie niewinnym.
Gdy zdarzy ci się cierpieć – postaraj się cierpieć świadomie, cierpienie okazuje się wtedy nie być tym, czym myślałeś, że jest.
W świadomym cierpieniu już dłużej nie walczysz z cierpieniem. Jesteś świadomie w nim obecny. Akceptujesz go ze spokojem i zrozumieniem.
Jeśli cierpienie jest spotkane gdy się pojawia, wtedy cierpienie okazuje się nie być cierpieniem.
Ale intencją akceptacji nie jest spotkanie cierpienia, aby się go pozbyć.
Niewinną intencją jest napotkanie cierpienia takiego, jakie ono jest, nawet jeśli to oznacza poczucie zranienia.

Większość ludzi bardziej obawia się zranienia ich uczuć niż zranienia ich ciał.
Łatwo zauważyć z twojego własnego doświadczenia życiowego, że bez względu na to jak bardzo starasz się uniknąć zranienia, ciągle go doświadczasz.
Aby zatrzymać bieg, odwróć się i doświadcz tego, co cię goni, w otwartości i bezbronności.
Musisz tylko mieć wolę, aby być w tym wolnym. Czy posiadasz wolę, aby być wolnym?

Możesz zbadać swoje życie i zobaczyć sam dla siebie – od czego uciekasz, czego starasz się uniknąć.
To może być bardzo subtelne.
Ale w samym dostrzeżeniu tego istnieje możliwość głębszego otwarcia.
Wszędzie, gdzie rozmawiałam z ludźmi, słyszałam to stwierdzenie: „Chcę prawdy, Boga, i realizacji, bardziej niż czegokolwiek innego – czemu jej nie mam?”
Gdy uczciwie chcesz prawdy, Boga i realizacji bardziej niż czegokolwiek innego, zdasz sobie sprawę, że ona już tu jest.
Ludzie nie zdają sobie sprawy, że ona już tu jest, bo chcą jej na własnych warunkach.

Spójrz na swoje życie i zobacz, co stoi na przeszkodzie pełnej i trwałej realizacji prawdy twojej istoty. Sprawdź czy czasem nie masz nastawienia umysłowego, aby stało się to według twojej wersji, według twoich warunków, nie chcąc czuć tego i tego…. nie chcąc zobaczyć tego i tego.

Potem zobacz czy możliwe jest pełne zbliżenie się do tego od czego uciekasz – odczucie tego, zobaczenie tego i poznanie tego.
Czy okazanie ciepła, osobie której nienawidzisz jest dla Ciebie możliwe?
Czy wybaczenie komuś , kto cię skrzywdził jest dla Ciebie możliwe?

W ramach wyjścia na przeciw temu czego się obawiasz – możesz zadać sobie to pytanie:
– Jakiego zranienia nie chcę doświadczyć?
Nie szukaj „właściwej” odpowiedzi duchowej czy zastępczego kłamstwa wobec siebie, ale po prostu otwórz się na to, co ten rodzaj wglądu może odsłonić.
Intencją nie jest naprawa czy zmiana zranienia, ale zobaczenie, co jest w danej sytuacji prawdziwe.
Czego się trzymasz i nie chcesz puścić?

Czy możesz poczuć energię, która jest potrzebna, aby unikać uczuć zranienia?
Przyjrzyj się sposobom w jakie unikasz zranienia, jakie nawyki umysłu wykorzystujesz, aby uniknąć go.

Bądź skłonny zauważyć powtarzające się wzorce i doświadczyć cenę, jaką płacisz za to unikanie, cały czas i energię, jaką inwestujesz w unikanie.
Właśnie w tej chwili, co się stanie, jeśli otworzysz się na to wszystko, nie unikając niczego, zapraszając wszystko?

Czy jesteś skłonny zaufać miłości zamiast ochronie twojego umysłu przed zranieniem? Jeśli tak, wtedy zasmakujesz możliwości życia w miłości i świadomej niewinności.
To jest możliwe dla każdego.
Miłość jest nauczycielem. Gdy jesteś skłonny poddać się miłości zamiast próbować ją kontrolować, miłość uczy cię tego, kim jesteś.

na bazie: Diament w Twojej Kieszeni, Gangaji

Powiązane posty

• Koniec walki oznacza zwycięstwo

• Mówić: tak – czy nie?

• Czy jesteś podzielony na “dobrego” i “złego”?

• Wojna w Tobie trwa

• Nauka akceptacji dobrego i złego

• Droga wojownika

• Ćpun adrenaliny kontra “dobry człowiek”

Nawyki, wolność i społeczeństwo

Tagi

diament, dojrzałość, gangaji, nawyki, olśnienie, pełnia życia, prawda, przebudzenie, uwarunkowania, wolność, wzorce, Świadomość

Poszukiwanie wolności często prowadzi do swingu od jednego kultu, rodziny, kościoła czy społeczeństwa do innego, mniejszego kultu, subkultury, kościoła czy społeczeństwa.
Zwykle rozpoznajemy, że nowy kult jest tak naprawdę tą samą starą rzeczą, tą samą grą wciąż na nowo. Z tego rozczarowania może powstać cynizm i zniechęcenie.
Jednakże, nawet w cynizmie większość z nas nie zauważa, że jesteśmy, w rzeczywistości, wykorzystywani
każdego dnia. Obojętne gdzie jest twoja uwaga skoncentrowana, to na czym się koncentrujesz zyskuje nad tobą wpływ.

Odkrywcze ćwiczenie – to zobaczenie, na czym spoczywa twoja uwaga w ciągu dnia.
Oczywiście, ponieważ jesteś w ciele, pewna uwaga musi iść na jego przeżycie.
To jest naturalne biologiczne uwarunkowanie, które służy przeżyciu ciała. To jest w porządku.
Nie ma powodu, aby to zatrzymywać.
Dostarczenie jedzenia, ubrania, ćwiczenia i schronienia dla ciała jest uzasadnionym wykorzystaniem uwagi.
To jest koniecznością dla ludzkiej formy życia.
Ale nawet gdy ciało zostało nakarmione, ile uwagi jest poświęcone obsesyjnemu dokarmianiu – więcej, lub – lepiej, lub myślenie o ponownym nakarmieniu?
Ile uwagi jest obsesyjnie poświęcanej ubraniu, ćwiczeniu, czy znalezieniu swojego miejsca w społeczeństwie?
Ile uwagi jest wydawanej na odnajdywaniu wszystkich możliwych zagrożeń?
Jeśli tutaj jest skupiona twoja uwaga, to w ten sposób pozwalasz obsesjom wykorzystywać twoje życie.

Jest również prawdą, że to na czym spoczywa twoja uwaga, jest to tym – co kochasz.
Prawdziwa uwaga nie jest oddzielona od miłości. Na co zwracasz uwagę? Co kochasz?
Wiesz, że kochasz się czuć dobrze.
Wiesz, że istnieją ludzie, których kochasz. Kochasz piękne dni. Kochasz pokój.

Ale gdy wejrzysz trochę głębiej, możesz zobaczyć gdzie jest twoja podświadoma uwaga i możesz odkryć prawdę, że również kochasz coś… znacznie mniej pozytywnego.
Ten rodzaj odkrycia może być oczywiście szokujący.
Może odsłonić jakąś starą historię bólu czy straty czy nadużycia.
Ale to jest konieczny szok. Przywiązanie, miłość do twojej identyfikacji jako ktoś, kto coś posiada lub ktoś, komu brakuje czegoś, powinno być rozpoznane.
Może kochasz narzekać ? Kochasz cierpieć, bo to daje Ci uwagę innych?
Wszystkie wydarzenia z przeszłości czy przyszłości utrzymują tę fałszywą identyfikację na miejscu.

Jest to niezwykle użyteczne odkrycie
– gdzie podąża twoja uwaga, co jest tym, co kochasz i do czego jesteś przywiązany.
Nawet jeśli to jest chora, masochistyczna, torturująca miłość, miłość, która pozornie nie daje wynagrodzeń, miłość, która jest beznadziejna, w końcu możesz powiedzieć o tym prawdę.

Odkrycie prawdy pozwala ci na uświadomienie sobie tych rzeczy.
To daje prawdziwy, absolutny, pełny wgląd w to, co jest ukrytą, ale kluczową częścią ciebie.

Wielu ludzi martwi to, że na końcu swego życia odwrócą się i zobaczą, że było ono bezużyteczne.
Oddaję cześć temu zmartwieniu.
Jeśli twoje życie ma być użyteczne, musi być zbadane tak, jakby ten dzień był ostatnim dniem twojego życia.
Jak korzystałeś ze swojego ciała, twojego czasu życia, twojej indywidualnej świadomości?
Jak one były wykorzystane?
Ta sama wola – aby zobaczyć jakie uwarunkowane zachowanie kultowe hołubisz czy wypierasz, jest wolą, aby stać się wobec siebie bezwzględnie uczciwym.
To wtedy także pojawia się możliwość zobaczenia tego, co wciąż jest w nas wolne – nawet w obliczu wszystkich uzależnień.

Wielu ludzi chce uciec od razu do błogości, prawdy, wolności.
Nawet bez zrozumienia tego czym naprawdę są.
Oczywiście możesz próbować, lecz zauważenie wolności, którą wciąż w sobie posiadasz – bywa  najtrudniejszym odkryciem.
Dostrzegam, że większość umysłów bierze ten „moment prawdy” i wrzuca go do więzienia ego, czyniąc z niego kolejną rzecz która chcą się dowartościować.

Jeśli, w chwili olśnienia, dostrzegłeś pokój, nieograniczoność i piękno twojej istoty, podejrzewam, że powodem dla którego czytasz tę książkę jest to, że chcesz jej trwałości – zamiast tylko chwili.
Chcesz sobie utrwalić, że bycie w pełni jest zawsze tutaj, jest stanem przebudzonej świadomości i pojawia się nie tylko w chwilach olśnienia.

Jednakże twój umysł może zrobić z tego przebłysku coś, co jak sądzisz, może stać się częścią twojego starego życia i że możesz to wykorzystać jak chcesz.
Mogłeś mieć przebłysk piękna, prawdy, wolności i wtedy powstała myśl:
„Jak mogę to wykorzystać? Jak mogę spowodować, aby to było moje? Jak mogę to utrzymać?
Jak mogę być na zawsze oświecony, samo-zrealizowany i szczęśliwy?”

Prawda jest taka, że twój umysł nie może wykorzystać wolności.
Wolność jest wolna.
Nigdy nie będzie w niewoli. Nigdy nie będzie złapana. Twój umysł nigdy jej nie złapie.
Twój umysł nigdy nie sprawi, aby prawda wykonywała jego rozkazy.
Możesz sobie wyobrażać, że ją złapałeś, możesz wyobrazić sobie, że wydajesz jej rozkazy, ale ona udowodni, że jest wolna.
Po prostu poczekaj i zobacz.

Możesz jednak pozwolić, aby prawda o naszej wewnętrznej wolności zmieniła twój umysł.
Możesz pozwolić, aby utrzymała twój umysł w stanie rozbudzonej uważnej, świadomości.

Prawda jest większa niż to, co możesz wykorzystać.
Jest ona wolna od kultu społeczeństwa, kultu religijnego czy kultury jakiegokolwiek rodzaju.

Myśl o odrzuceniu starych uwarunkowań może wywoływać lęk utraty kontroli nad życiem.
Więc, co masz zrobić z tym strachem odpuszczenia kontroli?
Nic.
Pozwalasz, aby ten strach powstał w ciszy Twojej istoty.
Gdy myśli pośpiesznie wyroją się, aby odciągnąć Twoją uwagę od świadomości bezbronności, Ty – konsekwentnie – powróć do swej bezbronności. Nie próbuj jej oswoić.
Bądź w pełni, całkowicie bezbronny.

Wola, aby się zatrzymać i w pełni spotkać twój strach i bezbronność – jest tą samą wolą, aby zintegrować zarówno strach przed śmiercią jak i strach przed wolnością.

Strach przed wolnością – jest strachem napotkania prawdy o tym, kim naprawdę jesteś pod wszystkimi maskami i uwarunkowaniami społecznymi, to strach przed tą olbrzymią siłą, której umysł nie może posiadać, kontrolować czy nawet kierować nią.
W końcu, strach przed śmiercią okaże się tym samym – co strach przed życiem.

Większość ludzi przychodzi do duchowej subkultury, aby uciec przed kultem rodziny czy kultem społeczeństwa.
Jednakże wciąż – wewnątrz każdej duchowej subkultury jest tendencja do tworzenia kultu opartego na rodzinie duchowej lub jej specjalnych naukach. To jest zawsze obecne.
Te same dramaty, gry, nikczemnicy, bohaterowie i projekcje powstają, tylko że teraz są one ukryte pod „duchowym” strojem.

Jest możliwe, właśnie teraz, bez względu na to, gdzie się znajdujesz – zatrzymać się.
Choćby na ten moment, skieruj swoją świadomość na to, skąd pochodzi twoje życie.
Zwróć na nowo swą uwagę do źródła życia, na to, co daje twojemu życiu siłę bycia świadomym, i temu gdzie twoje życie podąża, gdy się kończy.

Wszystko w uwarunkowanym umyśle będzie się buntować, aby zaprzeczyć prawdzie i świadomości wolności.
Gdy przeczucie, że możesz być wolny od wszystkiego co narzucono ci w procesie wychowania, w kulturze – budzi się – wszystkie fiksacje i nawyki twojego umysłu ożywają, zaniepokojone, aby wciągnąć cię na powrót pod kontrolę tych samych warunkowań.

Moc umysłu jest olbrzymia – w jej sile i subtelności, ale skąd ta siła umysłu… ma swoją siłę?
Jakie jest źródło indywidualnego umysłu? Umysł nie potrafi zamknąć tego źródła koncepcjami, ale serce może odczuć je bez żadnej wątpliwości.

Jeśli twoja świadomość jest przebudzona, realizujesz wolność, która jest poza zasięgiem jakiegokolwiek warunkowania, które możesz napotkać.
Wtedy jesteś wolny od kompulsywnej potrzeby bezpieczeństwa i ochrony.
Jesteś wolny od nawykowej nienawiści i jesteś wolny od narzuconych gustów.
Po prostu jesteś.

Na bazie: Gangaji – „Diament w twojej Kieszeni”

Pwiązane posty

• Spogladaj głębiej…

• Źródło natchnienia jest w Tobie

• Bez granic

• Nowy stan świadomości

• Zintegruj w sobie męskość i kobiecość

• Chcesz zmienić innych? Zacznij od siebie

Pierwotne zranienie. Dotknąć czy nie?

Tagi

diament, gangaji, Rozwój, spokój, ucieczka, uwolnienie, uzdrowienie, wolność, wolność wewnętrzna, Świadomość

Gdy pragniesz wolności, wtedy musisz być skłonny do konfrontacji z tym, od czego uciekasz w jej poszukiwaniu.
Generalnie, większość ludzi ucieka od jakiegoś rodzaju bólu, przeważnie bólu dziecięcego spowodowanego potrzebami, które nie zostały zaspokojone w dzieciństwie. Ból może mieć zarówno fizyczne, jak i psychologiczne aspekty. Może mieć przyłączoną do niego historię lub może to być po prostu pole energii, jak na przykład poczucie negatywności lub poczucie strachu.

Wiele ran jest częścią każdego życia, nawet pośród tych najbardziej uprzywilejowanych. O ile nie jesteś dobry w  dysocjacji, całość ludzkiego zranienia jest w jakiś sposób obecne w tobie. Niektórym ludziom udaje się stworzenie warstwy zabliźniającej wokół ich psyche, wokół ich emocjonalnych i fizycznych ran i potem idą
dalej poprzez codzienne życie.
Ale podejrzewam, że nikomu nie udaje się to w pełni i ta porażka jest dobrą rzeczą, ponieważ wtedy rany same wołają o uwagę, tak jak piasek w twoim bucie nie pozwoli ci czuć się wygodnie, dopóki go nie usuniesz.

Oczywiście, szukamy na wiele sposobów, zarówno duchowych jak i światowych, aby ten rdzenny ból odszedł. Popchnięciem (motorem) dla większości aktywności umysłu jest ucieczka przed tym podstawowym, pierwotnym zranieniem oraz wszystkimi peryferiami tego zranienia. Być może w pewnym punkcie nawet zwracamy się do życia duchowego z nadzieją, że jakieś szczegółowe nauczanie czy oświecenie zabierze nasze rany.
Staramy się robić to, co to nauczanie lub nauczyciel mówi i robimy to w kółko z nadzieją, że  cierpienie nas opuści.

Zaskakująco, prawdziwy nauczyciel i prawdziwe nauczanie wrzuci cię, z największym współczuciem i bezwzględnością, bezpośrednio w centrum samej rany.
(Podobny motyw wykorzystany jest w filmie Kung Fu Panda, w wątku mistrza Shifu i Oogwaya)

Najgłębsza, najbardziej podstawowa rana nie ma nawet imienia.
Możesz to nazwać „kondycją ludzką” czy „warunkowym istnieniem” lub „faktem cierpienia” i pojawia się kolosalna motywacja, aby go uniknąć pomimo tego, że to właśnie ta motywacja przyniesie cię po pełnym cyklu do spotkania tej rany. Dojrzałość wyłania się, gdy próbowałeś wielu dróg ucieczki i okazało się, że to samo zranienie wciąż na ciebie czeka.
Wielu z nas starało się uleczyć nasze rany poprzez psychoterapię, psychologiczna praca może być bardzo użyteczna. Zachodnia kultura w szczególności to kultura psychologiczna. Psychologiczna praca może być użyteczna w tym sensie, że wzmacnia ona umysłową dojrzałość, w której szczegółowe wzory i nawykowe odpowiedzi mogą być zauważone. Ale praca psychologiczna może dojść tylko dotąd. Może wygenerować wgląd, który jest niezwykły i pełen pokory, nie dotyka ona jednak prawdziwej podstawy cierpienia.
Może ona poprowadzić cię do rozpoznania, że nawet pomimo całego twojego psychologicznego i umysłowego wglądu podstawa cierpienia jest wciąż na miejscu i w tym sensie to służy w ogromnym stopniu. To właśnie w tym punkcie możesz zadać sobie pytanie: Dobrze, a więc co usunie tę podstawę cierpienia? Nawet jeśli pracowałeś nad sobą psychologicznie przez dwadzieścia, czterdzieści czy pięćdziesiąt lat, gdy podstawa
cierpienia jest wciąż na miejscu, istnieje coś w samej esencji, co jest ciągle do odsłonięcia.

Leczenie ran jest stosowne.
Istnieją sposoby na wszystkie rany i rany, które mogą być obandażowane są do obandażowania. Problem powstaje tylko wtedy, gdy prawda jest szukana poprzez uleczenie.
Podczas gdy emocjonalne, fizyczne czy umysłowe rany są adresowane, to co jest w swojej naturze pełne, czyste, wolne i w pokoju jest przeoczane.
Prawda już tu jest, bez względu na to, jaki jest stan twojego ciała, twoich emocji, twojego umysłu czy twoja sytuacja.

Zapraszam cię w tylko na tę chwilę, abyś przestał szukać złagodzenia cierpienia. To zaproszenie nie oznacza, abyś stał się niepomny cierpienia ani abyś poddał się w rozpaczy.
To jest zaproszenie do zaprzestania szukania czegoś, co uratuje cię od samego siebie.

Gdy spotkałam Papaji i on powiedział mi, aby „zatrzymać się”, słyszałam wiele powodów w swoim umyśle, aby tego nie zrobić. Po pierwsze, kim on był, mówiąc mi, abym się zatrzymała? Co jeśli przejąłby mój umysł? Co jeśli coś złego stałoby się ze mną?

Zatrzymanie się nie jest bezpieczne. W przeciwieństwie, bezpieczne jest myślenie, próby rozwikłania tego, iść za tym, co jest bezpieczne i unikanie tego, co jest niebezpieczne.
Praktyczne bezpieczeństwo ma oczywiście swoje miejsce, utrzymanie ciała poza zasięgiem zranienia. To jest oczywiste. Ale my bierzemy tę oczywistą potrzebę fizycznego bezpieczeństwa, filtrujemy to przez nasze psyche i potem projektujemy je na wszystkie nasze psychologiczne dylematy.

Ta prawda jest nadzwyczaj prosta. Komplikacje powstają przy różnych sposobach ucieczki, które zostały wyryte w naszych umysłach na wiele sposobów. Twój sposób może być podobny do sposobu kogoś innego, ale każda osoba ma szczególne nastawienie wobec taktyki ucieczki.
Jest możliwe rozpoznanie impulsu do ucieczki i wobec niego zatrzymać się, odwrócić się i spotkać cokolwiek próbowałeś uniknąć. To może być fizyczne, umysłowe, emocjonalne czy polityczne; to może być śmierć lub życie. To może być twój największy strach lub to może być największa błogość. To może być spotkanie poczucia kim jesteś, a kim nie jesteś.

Gdy raz impuls do ucieczki zostanie rozpoznany, pojawia się wybór: powiedzenie nie wobec ucieczki i tak do spotkania widocznego powodu cierpienia. Siła wyboru jest najwyższą z sił umysłu, ale ten wybór jest innego rodzaju niż jakikolwiek wybór dokonany wcześniej. Gdy wybór poddania się został dokonany, aby zatrzymać jakiekolwiek próby ucieczki, wtedy bez wyjścia, znakomicie, bez wysiłku, skarb twojej istoty odsłania się jako prawda o tym, kim jesteś. Wtedy możesz celebrować uleczenie wszystkich ran jakie są do uleczenia i płakać nad ranami, które zostają.
Pośrodku zarówno świętowania jak i opłakiwania ty możesz odpocząć w prawdzie, która jest zawsze obecna.
Jednakże, dopóki nie zostaną zbadane, subtelne umysłowe argumenty mają kontrolę nad wyborem poddania się: dlaczego nie możesz zatrzymać się, lub dlaczego nie powinieneś właśnie teraz, lub jak zatrzymasz się później.

Badanie zaczyna się na nowo, gdy pytasz się czego naprawdę chcesz. Jeśli to, czego naprawdę chcesz to skończenie z ranami, wtedy twoje poszukiwanie będzie trwało dopóki nie znajdziesz czegoś, co uleczy jakąś konkretną ranę, i choć na jakiś czas będziesz się czuł lepiej. Jeśli to, czego naprawdę chcesz to prawda samej istoty, wtedy będziesz miał całą pomoc, która jest konieczna do odwrócenia twarzy i spojrzenia prosto w oczy temu, od czego uciekałeś przez eony, temu, od czego twoja struktura komórkowa mówi ci, abyś uciekał, temu od czego cała ludzkość ucieka.

Istnieje niezmierzona, niewiarygodna siła, która wykorzystuje każdą formę w twoim życiu jako wskazówki, pomocy której potrzebujesz. Pomoc, której potrzebujesz już tu jest! I twoja rola jest kluczowa. Aby być wspomaganym, musisz zdecydować się na otrzymanie pomocy w pełni i całkowicie.

Sugeruję, abyś skoczył głęboko do rdzenia swojej istoty. Wiem o tym, że doświadczenie rany może  wygenerować odczucie, że to, co jest w samym rdzeniu twojej istoty jest naprawdę straszne. Ale miałam świetną okazję spotkania szerokiej grupy ludzi z głębokimi ranami, od psychozy do zwyczajnych neuroz, z którymi większość z nas musi sobie radzić. I nie spotkałam nikogo kto, gdy byli skłonni naprawdę powiedzieć prawdę i spotkać ich własne cierpienie, nie znaleźli piękna i pokoju ich własnego, źródłowego bycia.

Dlaczego nie zatrzymać się i zbadać twoje własne impulsy w kierunku ucieczki? Nie dlatego, że to jest dobra rzecz do zrobienia, święta rzecz do zrobienia, właściwa rzecz czy oświecona rzecz; ona nie jest niczym z tego. To po prostu coś, czego nigdy właściwie nie doświadczyłeś. Gdy to zrobisz, odkryjesz świeżość, niewinność. Rozpoznasz siłę i potencjał zwykłego bycia – nie dążenia do przyjemności, nie unikania bólu, nie dostawania następnego życia i nie unikania faktu śmierci. W tej chwili, po prostu bądź. W momencie zwykłego bycia znajdujesz wewnętrzną rewelację, która ma potencjał odbicia się wciąż bardziej głęboko w ciele i umyśle, dopóki umysł nie jest już zajęty wyjaśnieniami w celu utrzymania przyjemności czy unikania bólu.

Istnieje skarb, który jest prawdą twojej istoty i mówi on: „Wejdź”. Być może dlatego, że był on skryty przez tak długo, wierzysz, że jest on ciemny, brzydki i zabroniony, i zdobyłeś wiele wsparcia, aby nie spojrzeć bezpośrednio na niego. Cała twoja socjalizacja jest na temat nie spoglądania na niego. Ale na szczęście, poprzez siłę wyboru, możesz stanąć poza tą socjalizacją i uznać wielkie pragnienie do poznania kim jesteś.

Jakże błogosławioną możliwość mamy my wszyscy w pomocy sobie w tym boskim, niewyobrażalnym, niekończącym się odkryciu. Ta możliwość jest święta.

Zapraszam cię do kilku minut bezpośredniego samo-wglądu. Uczciwie spojrzeć do wnętrza i zbadać czym jest to, od czego uciekasz, jaką ranę masz nadzieję uleczyć, aby uzyskać wolność. Niech wgląd odsłoni dokładne mechanizmy i strategie ucieczki. Pozwól, aby odpowiedzi nadeszły prawdziwe, uczciwe, nie edytowane.
Zapytaj siebie:

Czego staram się uniknąć?

Nie potrzebujesz zmieniać lub naprawiać niczego, co zostanie odsłonięte w tym pytaniu. Po prostu rozpoznaj sposoby ucieczki. Doświadcz zarówno dynamiki impulsu do ucieczki i możliwość nie podążania za tym impulsem, możliwość wytrzymania impulsu bez historii, bez strategii i bez preferowanego wyniku.
Po prostu bądź tutaj, nie robiąc nic.
Pozwól umysłowi poddać się nieuchronności braku ucieczki.
Wtedy powiedz prawdę w tej chwili: czy ciągle jeszcze istnieje nadzieja ucieczki? szukanie ucieczki? zaprzeczenie niemożliwości wyjścia z tej chwili?
Jeśli tak, to pozwól, aby to wszystko odeszło.
Odłóż jakikolwiek wysiłek, aby uciec i rozpoznaj, co naprawdę utrzymuje cię.
Poddaj się i wejdź, aby odpocząć w pokoju twojej istoty.

Gangaji,  Diament w Twojej Kieszeni

Powiązane posty:

• Dzień Uwagi

• Wyostrz swoją uwagę

• Świadomość hara – początek i koniec życia

• “Stać się nicością” – o co chodzi w tej koncepcji?

Dziecinna wizja Boga. Pułapka języka.

Tagi

Bóg, boskość, diabeł, diament, dziecinna wizja boga, gangaji, język, komunikacja, nieadekwatność, niższe ja, prawda, prymitywna wizja boga, pułapka języka, uproszczona wizja boga, wizja boga, wyższej ja, Świadomość

Język jest niewiarygodną siłą umysłu. Ale gdy przyjrzymy mu się dokładnie, zauważymy, że jest ciągle w bardzo prymitywnej formie rozwoju.

Każdy może to rozpoznać, choćby z doświadczenia próby komunikacji z kimś innym. Wiesz co powiedziałeś, ale oni myślą, że powiedziałeś coś innego.

Potem są pewne słowa, jak „Bóg”, „prawda”, „wieczność” i „ja”, które wprowadzają nas w trans oparty o nasze przeszłe warunkowanie. Gdy słyszymy te słowa, mają one historię, która głęboko wpływa na ich znaczenie.

Prawdopodobnie gdy po raz pierwszy słyszeliśmy słowo „Bóg”, to było w stylu bardzo niedzielno-szkolnym.
Może wyobraziliśmy sobie dużego, dobroczynnego ojca, który zadba o nas i pokocha, jeśli będziemy dobrzy.

Potem wyrośliśmy z tego, ale dalej to gdzieś jest zostawione i ciągle na nas wpływa. Bóg jest ciągle „kimś”.
W pewnym punkcie może Bóg jest interpretowany jako obecność, ale ta obecność jest często uznawana jako będąca „gdzieś”.

To samo dotyczy oczywiście słowa „prawda”. „Prawda” jest słyszana w kontekście prawdy rodzinnej, prawdy plemiennej czy prawdy kulturowej ze szczególnym podświadomym znaczeniem w każdym indywidualnym umyśle.

To jak najbardziej dotyczy również słowa „ja”.
Nawet stajemy się bardzo wyrafinowani i dzielimy to słowo na wyższe ja i niższe ja, tworząc jeszcze bardziej skomplikowane i zawiłe znaczenie.

Wyższe ja jest „dobrym” ja, które kierujemy do Boga, a niższe ja jest „złym” ja, które wiążemy z diabłem. To jest prymitywny i całkowicie uwarunkowany trans.

Aby uniknąć jakiejkolwiek zawiłości, wolę wyjaśniać co mam na myśli, gdy używam pewnych słów, ponieważ mogę nie mieć na myśli tego, co myślisz, że mam.

Gdy używam słowa „Bóg”, nie mówię o niczym, co może być kiedykolwiek oddzielone od czegoś innego. To samo dotyczy „prawdy”. Nie mówię o prawdzie, która jest przedmiotem zmiany lub osobistej opinii czy głosowania. Prawda jest niezmienna.
Gdy używam słowa „ja” lub „ty” mówię o prawdzie, którą jesteś, która nie może być wymyślona, nie może być zawarta i nie może być podzielona na niższą i wyższą, dobrą i złą, ponieważ to nie jest rzecz.
Ty nie możesz być zawarty przez jakąkolwiek myśl, dobrą czy złą, najwyższą czy najniższą, tak jak Bóg i prawda nie może być zawarta w niczym.

Fragment pochodzi z : ”Diament w twojej Kieszeni” Gangaji

Powiązane posty

• Bóg – to jest…

• Dobro i zło

• Czy Bóg karze za grzechy? Czy ludzie?

• Rozmowy z Bogiem

• Bóg nie żyje? Szatan nie żyje?

• Jesteśmy Bogiem

• Bóg jest tancerzem i tańcem

• Przyjaźń z Bogiem