Tagi
dogmatyzm, kłamstwa, normalność, osho, prawda, robopata, rytualizm, szaleństwo
Robopata to wspaniałe słowo.
Oznacza ono osobę, która funkcjonuje niewrażliwie i mechanicznie jak robot, i jest człowiekiem tylko z nazwy.
Jego istnienie nie jest ani ludzkie, ani nieludzkie; robopata nie posiada ludzkich właściwości, jest po prostu a-ludzki.
Cechy charakterystyczne robopaty [ w mniejszym lub większym stopniu] posiada każdy z was.
Zanim staniesz się oświecony, cechy te towarzyszyć ci będą jak cień.
1. Robopata zawsze śpi.
Mówi, ale mówiąc śpi. Idzie, ale idąc śpi. Zaobserwuj siebie i ludzi. Ciągle robisz tę samą rzecz i nie ma potrzeby być wobec niej uważnym, można ją po prostu mechanicznie powtarzać.
Robopata ciągle śni. Nie tylko w nocy, ale i podczas dnia. Śni na jawie nawet podczas wykonywania jakiejś czynności. Możesz sam się o tym przekonać. W jakimkolwiek momencie zamknij oczy i spójrz do wewnątrz, ujrzysz rozprzestrzeniający się sen, który jest jak gwiazdy. W ciągu dnia gwiazdy te wcale nie znikają, stają się po prostu niewidzialne. Twój umysł jest wypełniony snami.
2. Robopata nigdy nie interesuje się nowymi rzeczami. Gdy już raz się czegoś nauczy, powtarza to ciągle. Nie robi niczego świadomie, jego działanie to puste gesty. Każdy ranek jest taki sam, każdy wieczór jest taki sam. I w życiu pojawia się nuda. Jak twoje życie ma być pasjonujące, gdy powtarzasz ciągle wyuczone schematy?
3. Inną cechą robopaty jest rytualizm.
Robopata żyje rytuałami, nigdy nie robi niczego z sercem.
Powie ci „dzień dobry”, dlatego że ciągle to powtarza. Pocałuje żonę, ale będzie to tylko powtarzanie wyuczonego, pustego gestu. Robopata robi wszystko to, co powinno być zrobione; żyje w sposób sztywny i nawet jego tak zwane życie emocjonalne jest zrytualizowane i zaprogramowane. Nigdy nie robi niczego spontanicznie, pod wpływem chwili. Idąc do biura, już podczas drogi myśli o tym, co powiedzieć szefowi. Ciągle się przygotowuje, ciągle próbuje.
4. Robopata jest także dogmatyczny.
Zawsze udaje, że jest wszystkiego zupełnie pewny. Nie dopuszcza do siebie żadnych wątpliwości, gdyż one powodują niepokój.
5. Robopata żyje przeszłością albo przyszłością.
Nigdy nie ma go tu i teraz. Przeszłość jest dobra, gdyż nie możesz jej zmienić, jest skończona i zamknięta. Robopata czuje się bardzo wygodnie w przeszłości, a dzięki przyszłości może marzyć i pragnąć. Natomiast żyć teraźniejszością jest trudno, gdyż stwarza ona wiele problemów.
6. Robopata żyje w gmatwaninie wizerunków.
Ciągle zastanawia się, jaki jest jego wizerunek, co inni o nim myślą – czy myślą, że jest dobry, święty, taki czy owaki. Nie martwi się tym, jak naprawdę można zmienić własne życie.
7. Robopata jest perfekcjonistą, nigdy nie jest zadowolony, ciągle odkrywa błędy.
Jeśli chcesz być bezbłędny, nie możesz być prawdziwy, gdyż prawdziwość pociąga za sobą błędy. I dlatego wielu ludzi wybiera drogę najmniejszego oporu, nigdy nie idąc na całość; gdyż jest to niebezpieczne, mogą pojawić się błędy. Ludzie żyją bardzo ograniczonym rodzajem życia. A życie musi być wielowymiarowe, tylko wtedy staje się bogate. Robopata jest naprawdę biedny. Jego życie jest jednowymiarowe i ograniczone do jak najmniejszej ilości działań, by uniknąć błędów.
8. Robopata jest przeciwny radości, przeciwny życiu. Jeśli ktoś inny się cieszy, robopata patrzy na niego z potępieniem.
9. Robopata nie ma w sobie współczucia. Jest twardy wobec siebie i innych. Gra swoją rolę należycie, tak jak trzeba. Jego największa wartość to wydajność i ślepe wykonywanie rozkazów.
10. Robopata jest obłudny. Zawsze czuje się bardziej święty niż ty. Jego cały wysiłek zmierza do tego, by być wyżej niż inni, by zawsze być na szczycie. Jego ego jest bardzo subtelne. Ludzie ci stają się mnichami, świętymi, politykami, purytanami, moralistami gotowymi wrzucić cały świat do piekła. To właśnie oni wymyślili piekło.
11. Alienacja jest ostatnią cechą robopaty. Jest on wyalienowany od siebie, od innych i od natury. Nie wie, kim jest, wie tylko to, co inni o nim mówią. Nigdy nie spojrzał głębiej na własne istnienie. Patrzy jedynie w oczy innych ludzi i tam szuka własnego wizerunku.
Człowiek żył dotąd jak robopata i ciągle może tak żyć. Ale możesz z tego wyskoczyć i ten skok uczyni cię religijnym, przyniesie ci zrozumienie, da ci mądrość i oświecenie.
Jeśli chcesz być naprawdę normalny, bądź zdolny do bycia szalonym. To jest to, czego nauczam. Jeśli zbyt usilnie próbujesz być normalny, staniesz się szalony. Wszyscy zbyt normalni ludzie są szaleni.
Nie próbuj być normalny, a będziesz normalny. Kiedykolwiek nadarzy się okazja by być szalonym, odpręż się i oszalej. Zaręczam ci, że nigdy nie oszalejesz, pozostaniesz tak normalny, że nic ani nikt nie zakłóci twojej normalności.
Słowo „idiota” jest piękne. Idiota to ktoś, kto żyje w niezależny sposób, robi swoje i nie obchodzi go to, co powie o nim świat. Idiotą jest ten, kto nie naśladuje. I nie ma to nic wspólnego z głupotą.
Jeśli spróbujesz iść przez życie własną, niezależną drogą, wtedy będziesz nazywany idiotą. Tłum nie będzie cię szanował, gdyż tłum nie szanuje autentycznych ludzi. Tłum szanuje maski i fałszywe osobowości.
Jeśli naprawdę chcesz być mądry, bądź idiotą. A jeśli chcesz być idiotą, gromadź wiedzę. Bądź uczonym, a będziesz idiotą.
Spróbuj wejść głębiej w ten paradoks.
Człowiek „z charakterem” to martwy człowiek, który stworzył wokół siebie pancerz. Dał słowo, że na przykład nie będzie kłamał i dlatego nie kłamie. Chce kłamać, ale tłumi tę chęć z powodu charakteru, z powodu własnego ego. I nigdy nie może być autentyczny, szczery i otwarty. Jest zawsze zamknięty w grobowcu, jaki wokół siebie stworzył. Głęboka warstwa „charakteru” nie pozwala mu wyjść na spotkanie życia, na spotkanie tu i teraz.
Dla materialnego umysłu, dla wyrachowanego umysłu, dla komputerowego umysłu, miłość jawi się jako rodzaj szaleństwa. A miłość jest jedyną normalnością. Normalność jest aromatem róż rozkwitających w twoim sercu.
Osho, Budda drzemie w Zorbie
Powiązane posty
• Bezrozumnie?
• Odpowiedź na Psychiczny Atak
• Czy wiesz co jest ci serwowane?
Rozwój i Świadomość 
ciekawy artykuł, jeszcze dwa miesiące temu powiedziałbym, że mam w sobie punkty: 1,2,3,5,7,pierwsza 9,11.
Dziś po znacznych zmianach duchowych i umysłowych nie mam z żadnym z punktów nic wspólnego.
Dążyć do życia coś pięknego, pozdrawiam.
4 w tym wyliczeniu jest kluczowa wg mnie. Wystarczy jedno słabe ogniwo i łańcuch się rwie. Kwestionowanie status quo jest podstawą rozwoju.
Dzięki Zenforest za kolejny inspirujący tekst.
Pozdrawiam!
Hm… u mnie były to 1,4,5,7.. w zasadzie wynikające z w miarę beztroskiego okresu życia. Z tym wyjątkiem, że nigdy nie obracałem się w przeszłość (ale czy to akurat jest dobre? Dzięki przeszłości planujemy przyszłość i mamy teraźniejszość). Reszta zdecydowanie odwrotnie.
Co do człowieka z „charakterem” – według mnie człowiek z charakterem znaczy dokładnie coś odwrotnego – to ktoś kto nie tyle potrafi zachować się w danej sytuacji, co wręcz nie potrafi, gdyż swoje ideały przekazuje każdemu niezależnie od sytuacji. W moim światku właśnie o ludziach „przesadnie otwartych” i gadatliwych mówi się że mają charakter. Ktoś kto tylko się uśmiecha i zachowuje się zawsze idealnie – nie posiada żadnego charakteru – zmienia kierunek jak flaga w zależności od tego w którą stronę aktualnie wiatr wieje. Według mnie bardziej pasuje tu słowo statysta.
Czasami mam/miałam silne wrażenie, że faktycznie umyka mi życie na marzeniach, na absurdalnym czekaniu na to, co będzie jutro, jutro czyli nie teraz..Zamykam z reguły przeszłość, starając się wyciągać wnioski z doświadczeń i wcale nie wiem, czy są one zawsze właściwe. Żyjąc dniem teraźniejszym pojawia się odwaga życia.W cudzysłowie szaleństwo docenienia tej chwili, która jest. Będąc nad pięknym morzem z piekną plażą, z woda ciut zimną bez wahania wskakuję do niej, zanurzam się w niej..Patrzenie na morze mimo pragnienia wejścia w nie jest właśnie idiotyzmem, barierą, która przeszkadza w doświadczaniu nowych rzeczy. Jak się na to pozwala z dnia na dzień, potem na wiele zagubionych pragnień jest albo za późno, albo znów za wcześnie..
w okolicy Edynburga to byś sobie nie wskoczyła ot tak sobie, bądź pewna
Hehe..a moze należę do klubu morsów ? 😉 A chodzić po skałkach też potrafię? Tak mi się zdaje, że nie doceniasz ludzkich możliwości, VunderMan.
Co takiego jest w okolicach Edynburga, co by miało mnie tak wystraszyć?
Z pewnością jest tu pięknie, ale woda naprawdę zimna.
Doceniam – w granicach zdrowego rozsądku.
Aronx, powiedziec o sobie ze to wszystko mnie juz nie dotyczy toz wlasnie stwierdzic, ze dalej w tym wszystkim jestem;-)